W powieściach Vargi co rusz natykamy się na portrety życiowych abnegatów, którzy mają nam do przekazania prostą prawdę: jest im już wszystko jedno, a świat jest przeraźliwie banalny. „Sonnenberg” to kolejne requiem dla indywidualistycznej kultury Zachodu. Wyjątkowo znajdziemy tu jednak nutę optymizmu.
To najprzyjemniejsza rzecz w życiu, pomyśleć, że nie ma głębi. Że jest tylko to, co widać. Wojciech Albiński kreśli portret Tymka Borowskiego.
Stolicą reszta Polski gardzi. Warszawa to pyszałkowatość połączona z martyrologicznym syndromem małego powstańca. Do tego jeszcze konsumpcja na pokaz, z którą brutalnie rozprawia się Krzysztof Varga.
Jacek Wakar Mówi Varga Nie mam najmniejszych wątpliwości, że tekst Krzysztofa Vargi w ostatniej „Gazecie Świątecznej” (8-9 września) od początku pomyślany był jako wystąpienie fundamentalne. Począwszy od tytułu „Varga w krainie Morloków”, a skończywszy na jego wyeksponowaniu. Takie mamy czasy, takie priorytety i takie zwyczaje w układaniu zawartości pism, że artykuły o kulturze niezwykle rzadko […]
Marcin Napiórkowski Spacerując po nekropolis Wiele mówi się ostatnio o „przestrzeni pamięci” czy „miejscach pamięci”. Taka konceptualizacja, niezwykle poręczna dla naukowców, wydaje się równie wygodna dla zwyczajnych mieszkańców miast. Oto pamięć wraz z całym towarzyszącym jej ciężarem gatunkowym (żałobą, odpowiedzialnością, traumą) zostaje zepchnięta na margines codziennego życia – internowana w muzeach, zsyłana do starszych, reprezentacyjnych […]