Czy sugestywna scenografia operowa musi być powtórzeniem konwencji albo prowokacją? Przy okazji premiery „Z domu umarłych” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego ze scenografką Małgorzatą Szczęśniak rozmawia Jacek Kornak.
„Pożar w Burdelu”, prezentowany przed wielką publicznością w Nowym Teatrze i Muzeum Historii Żydów Polskich, odkrywał nowe znaczenia ważnych miejsc na mapie stolicy. Mimo coraz większego rozgłosu i szansy na przywrócenie pojęciu „kabaret” artystycznego znaczenia pozostaje rozrywką dla stosunkowo wąskiej grupy warszawiaków.
Jacek Wakar Warszawa według Celińskiej Powiem od razu – „Nowa Warszawa” Stanisławy Celińskiej, płyta nagrana wraz z Bartkiem Wąsikiem oraz zespołem Royal String Quartet, jest wydarzeniem niezwykłym. Projektem, który łączy w sobie muzykę, literaturę tonów wysokich i bruku oraz (zapewne) niecodziennej barwy teatr. O tym ostatnim piszę w trybie warunkowym, bo pierwszego z promujących wydawnictwo […]
Jacek Wakar Euro jak z koszmaru W piątkowy wieczór dostałem mały prezent. Zamiast jak dotąd jeździć na spektakle Krzysztofa Warlikowskiego do podwarszawskich Włoch albo Ursusa, a potem wracać w szczerą noc, na „Opowieści afrykańskie według Szekspira” poszedłem spacerkiem. Chyba ze wszystkich widzów byłem w najbardziej komfortowej sytuacji, grano niespełna kilometr od mojego domu. Do przedstawienia […]
Manon Krzywe i nieproporcjonalne dekoracje wspaniale sprawdziły się jako dziewiętnastowieczny Paryż, miasto, w którym mieszczańska moralność równie chybotliwie trzyma się pionu co domy zbudowane na scenie Covent Garden przez Chantal Thomas. Spektakl wyreżyserowany przez Laurenta Pelly’ego oczarował lekkością, podbarwianym ironią dowcipem i – last but not least – swoiście francuskim esprit. W roli tytułowej zachwyciła […]
Akt I Czerń. Biel. Złoto. Ciemność. Powoli widać coraz więcej, choć nie dlatego, że przybywa światła. To oczy zaczynają się przyzwyczajać. Z mroku wyłaniają się schody świątyni. Na środku drżący krzyż, chór. Po bokach dwie złote ikony śpiewające, archijerej i diakonisa. Z krzyża wyłaniają się Roger i Edrisi. Ale nie Roksana, co łysą ma głowę. […]
Osobliwie ogląda się spektakl okrzyknięty klęską i w czambuł wybuczany. Wiedząc bowiem, że wszystko źle, przekornie szuka się tego, co dobre.
„Bal Maskowy” w Operze Paryskiej wystawiano już kilkakrotnie, po raz pierwszy w 1951 roku z Régine Crespin w roli Amelii i Albertem Lance’em jako Ricardem. W tym sezonie zdecydowano się wznowić powstałą w roku 2007 inscenizację belgijskiego reżysera Gilberta Deflo.