Majowy „Lohengrin” w brukselskiej De Munt był ostatnim spektaklem tej produkcji i nie obyło się bez dodatkowych atrakcji. Nie dość, że reżyser, Olivier Py, uświetnił dernierę autoeksplikacją, informującą widzów, jak mają rozumieć utwór, to na dodatek po spektaklu przemówił ze sceny dyrygent, Alain Altinoglu, aby ogłosić wielki sukces.
W cieniu półfinału i finału Eurowizji odbył się inny konkurs wokalny, który dla odmiany nie kładzie nacisku głównie na wizję, ale jak najbardziej skupia się na fonii – chodzi o Międzynarodowy Konkurs Muzyczny im. Królowej Elżbiety w Brukseli.
„Na scenie króluje miszmasz, banalne symbole ulegają zbędnemu wzmocnieniu, najistotniejsze pozostaje zaś zaniedbane. Najważniejszą bowiem rzeczą w operze – tą, która odróżnia ją od teatru sauté – jest muzyka, a o nią się reżyser nie zatroszczył”, piszą o „Powder Her Face” Szymon Żuchowski i Gniewomir Zajączkowski.
Manon Krzywe i nieproporcjonalne dekoracje wspaniale sprawdziły się jako dziewiętnastowieczny Paryż, miasto, w którym mieszczańska moralność równie chybotliwie trzyma się pionu co domy zbudowane na scenie Covent Garden przez Chantal Thomas. Spektakl wyreżyserowany przez Laurenta Pelly’ego oczarował lekkością, podbarwianym ironią dowcipem i – last but not least – swoiście francuskim esprit. W roli tytułowej zachwyciła […]
Salę powoli wypełniają potomkowie kolonizatorów Konga. Ich srebrzysty kobierzec przetykany jest grafitem euromelomanów. Wieczór pieśni w Brukseli.