Dziś często myli się go z młodszym bratem, laureatem literackiego Nobla. Nazwisko Izraela Joszuy Singera to jednak osobny znak jakości. Wyjątkowość jego opowiadań tkwi w ich konstrukcji, suspensie, zaskakującym zakończeniu. Pokazują one, że świat przedwojennych polskich Żydów daleki jest od dzisiejszych stereotypowych wyobrażeń, wziętych z jarmarcznych straganów.
Piszę dziś o kobietach, o żydowskich twórczyniach i o języku jidysz. Piszę dziś o naszym literackim dziedzictwie, którego nie znamy i o które nie dbamy. Podobnie jest z większością autorek, których twórczość zawarta została w zbiorze „Moje dzikie kozy”. I dlatego antologia poetek jidysz jest tak ważna.
W latach 20. XX wieku Polska stała się jednym z najważniejszych ośrodków kultury jidysz na świecie. Polscy Żydzi wpływali wówczas na to, co działo się w Berlinie czy w Paryżu, i byli głównym pasem transmisyjnym nowych nurtów artystycznych. Ich twórczości i losy to również część naszej historii.