Gdy jakiś czas temu opublikowaliśmy na łamach „Kultury Liberalnej” tekst o lukrecji, wywołaliśmy żywą dyskusję między tymi, którzy lukrecję uwielbiają, a tymi, dla których mogłaby nie istnieć. Podobne dyskusje toczą się również między nami, gdy z pełnym zaangażowaniem spieramy się o kulinarne gusta i smaki.
Jeśli istnieje jakiś element kulinarnego krajobrazu Europy, którego my, Polacy, nie chcieliśmy przyjąć i udomowić, to z pewnością jest nim lukrecja. Czarne żelki pachnące anyżkowo-mdłą słodyczą panoszą się za to na sklepowych półkach w Skandynawii, Holandii, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Niemczech.
Szanowni Państwo! „Coś jakby wieprzek”, tak felietonistka „Wysokich Obcasów” Irena Cieślińska określiła w jednym z tekstów dziecko, które urozmaicało jej seans kinowy, nieustannie siorbiąc i objadając się popcornem. Na autorkę wylała się fala krytyki, zaskakująca i dla niej samej, i dla redakcji „WO”, która szybko zdjęła tekst ze strony i przeprosiła urażonych czytelników. A ci […]
W polskich szkołach uczniowie mogą od roku jeść tylko zdrowe jedzenie, szefowie kuchni stali się celebrytami reklamującymi nawet farby do ścian, a nasiona chia można dostać nie w specjalistycznym sklepie, ale i w osiedlowym dyskoncie. Tylko czy Polacy naprawdę jedzą lepiej?
Są młodzi ludzie po szkole gastronomicznej, którzy nie rozróżniają w ogóle rodzajów mięsa. Mają nawet problem z odróżnieniem wołowiny od wieprzowiny. Gdyby im położyć szynkę wieprzową czy udziec wołowy rozebrane na elementy, to dopiero zaczęłyby się schody – szef kuchni opowiada o wyzwaniach czekających na polskich restauratorów.