„PiS ma większość i ostatecznie może zrobić, co zechce. W tej sytuacji są dwa wyjścia: albo abdykować, usiąść w tylnych ławach i powiedzieć: «Trudno, nie możemy nic zrobić»; albo starać się w miarę możliwości pokazywać inne standardy i wpływać na sposób pracy Sejmu. My to robimy i będziemy robić konsekwentnie”, mówi posłanka Lewicy.
Zwracam się do rozczarowanych młodych prawicowych intelektualistów: dlaczego w Polsce nie powstała prawica z prawdziwego zdarzenia? Dlaczego dopuściliście, żeby zamiast niej ukształtowała się populistyczna hybryda łącząca postulaty socjalne ze źle pojmowaną dumą narodową? Naprawdę wiązaliście nadzieje z tym rządem?
Udział Magdaleny Ogórek, kandydatki SLD w wyborach prezydenckich, jej obecność (czy raczej jej brak) w poważnych mediach, a wreszcie spektakularna, choć spodziewana klęska wyborcza to fenomen, na który powinniśmy litościwie spuścić zasłonę milczenia. Ale litości nie mamy.
Dla zwolenników „niepokornej” prawicy niedzielne wybory prezydenckie będą zapewne fantastycznym dniem – mogą wybierać spośród chyba wszystkich możliwych wariantów „antysystemowości”. W gorszym położeniu są osoby, które można zaliczyć do liberalnego centrum.
Tegoroczna kampania wyborcza wcale nie jest walką między Komorowskim a Dudą, jak również – nie między PiS a PO.
„Mnie to wszystko razem po prostu obraża”, napisał Marcin Król, mając na myśli jakość kandydatów i prowadzonej kampanii prezydenckiej. Przed poparciem tego twierdzenia postanowiłem przeczytać dokładnie programy głównych pretendentów do najwyższego urzędu w państwie. Okazuje się, że nie zajmuje to dużo czasu – żaden z nich (!) programu nie ma.
Partyjni wodzowie wpuścili przed siebie Andrzeja Dudę, Magdalenę Ogórek i Adama Jarubasa, żebyśmy uwierzyli, że naprawdę chcą im oddać jakąś część swojej władzy. Nie łudźmy się, to efektowna sztuczka, nic więcej. Obserwujemy grupę tymczasowych polityków, którzy nawet nie potrafią udawać prawdziwych liderów.
O kolejnych odsłonach gospodarczego kryzysu, wojennym klinczu na wschodniej Ukrainie oraz o przekreślającym ostatnie szanse na powstanie zjednoczonego Centrolewu wyborze kandydatki SLD na prezydenta pisze Krzysztof Iszkowski.
Niedzielne wystąpienie kandydatki na prezydenta Magdaleny Ogórek mogłoby być zgrabną mową pożegnalną na pogrzebie Sojuszu.
Czy Magdalena Ogórek może stać się rzeczywistym symbolem odnowy polskiej lewicy? Jej pierwsze wystąpienie pokazało, że będzie raczej młodszym wcieleniem Piotra Glińskiego – zderzakiem, który kierownictwo partii zawsze może wymienić. Ale ta nominacja ma także jasne strony, a dokładnie jedną.
Przez niemal 30 dni wielu duchownych w Polsce czekało, by Kościół wydał oświadczenie, w którym odetnie się wyraźnie od wydarzeń dominikańskich, obciążających wizerunkowo cały stan duchowny – w tym wielu polskich księży, którzy z ogromnym zaangażowaniem i sercem wypełniają swoją duszpasterską posługę.