Jak się nie ma, co się lubi, to się zaczyna lubić to, co podsuwa życie. Piotr Stasik swoim filmem udowadnia, że w prostocie tkwi ogromny potencjał – wystarczy wyobraźnia i zgrany zespół przyjaciół.
Nic nie działa tu, jak powinno, a jednak wszystko jakoś funkcjonuje. Brzmi znajomo? Magazyn sfilmowany przez Łukasza Kowalskiego w „Lombardzie” ma zadatki na metaforę naszej rzeczywistości.
Dokument Pawła Łozińskiego to zachęta do nawiązania kontaktu z przypadkowo napotkanymi ludźmi – oraz dowód na to, że aby nakręcić głęboki film, nie trzeba wychodzić z domu.
Czy kino dokumentalne może stać się narzędziem przebaczenia zbrodniarzom? Jaki użytek może zrobić reżyser z kłamstw swoich bohaterów? Joshua Oppenheimer, reżyser nominowanych do Oscara „Sceny zbrodni” oraz „Sceny ciszy” w rozmowie z Grzegorzem Brzozowskim.
„Weź broń i wystrzel, a kiedy trzymasz pistolet w dłoni, będziesz wiedział, jak się robi o tym film! Wystrzel! […] Filmowiec musi ranić innych ludzi i musi przy tym zachować zdolność do bycia samemu zranionym. Kiedy emocje są głębokie, rana musi się pojawić. Jeśli nie chcesz zostać zranionym, zostań w domu. A jeśli zostałeś zraniony, niech to uczucie będzie prawdziwe” – mówi Grzegorzowi Brzozowskiemu Michael Glawogger, jeden z najgłośniejszych dokumentalistów, autor m.in. filmów „Śmierć człowieka pracy” oraz „Chwała dziwkom”, dokumentu poświęconego prostytucji w Tajlandii, Meksyku i Bangladeszu.
Jan Mencwel Historie uchwycone. Dokumentalne ballady Władysława Ślesickiego Postać Władysława Ślesickiego jednym kojarzyć się może z fabularną adaptacją powieści „W pustyni i w puszczy” z 1973 roku, innym zaś z głośnymi dokumentami tzw. „czarnej serii” lat 50., której był współtwórcą. Dzięki wydanej niedawno przez Narodowy Instytut Audiowizualny dwupłytowej edycji jego kilkunastu mniej znanych dokumentów z […]