Relacja Gide–Proust jest sławna głównie z powodu odrzucenia przez pierwszego z nich jako redaktora „Nouvelle revue française” wstępnego tomu „W poszukiwaniu straconego czasu”. Kiedy jednak wielkość literacka Prousta była już szeroko uznana, Gide nie miał problemu z podtrzymywaniem z nim więzi – była to relacja głównie listowna.
Lata pięćdziesiąte to ważny moment w recepcji dzieła Prousta. To właśnie wtedy z pisarza dla elit, niedostrzegającego mizerii prostego ludu, Proust zmienia się w rewolucyjnego krytyka demaskującego hipokryzję wyższych warstw społecznych. To również w tym czasie ukazuje się głośny szkic Revela „O Marcelu Prouście”. Jego autor wkrótce stanie się czarną owcą lewicowych salonów.
Słowo „tekst” oznacza źródłowo „tkaninę”. Joyce tka ją na sposób ściśle zintelektualizowany, Proust – na sposób ściśle emocjonalny (z dobrą wiedzą o wewnętrznej sprzeczności tego określenia). Znaczną część literatury ubiegłego stulecia można usytuować na osi, której skrajne punkty wyznaczyli ci dwaj pisarze.
Minoderia, krygowanie się, obłuda i nagminna fabulacja. Tym wypełnione są listy Prousta do zjawiskowego arystokraty. Można w nich jednak zobaczyć człowieka, który rozpaczliwie łaknie cudzej bliskości, ale nie wie, jak ją pozyskać, więc usiłuje to zrobić, krygując się karykaturalnie przed wytęsknionym Innym.
„Nasz czas”, pokazywany w 2018 roku na Festiwalu w Wenecji, w końcu można obejrzeć w polskich kinach. Carlos Reygadas opowiada o „otwartym związku” i kontrolowanej zdradzie, co jest przyczynkiem do rozważań nad męskim ego i romantycznym ideałem miłości.
Historie straceńców i dekowników, opowieści o upadku imperiów i narodzinach nowego świata, humoreski, apokaliptyczne sztuki i miłosne wiersze. W ramach cyklu „Lektury na czas kwarantanny” przypominamy zestawienie czternastu najlepszych powieści o I wojnie światowej.
Jacques-Henri Lartigue to wizualny sybaryta, który za pomocą aparatu wyczarowuje światy utkane z promieni słońca, orientalnych świątyń i palmowych gajów. Jego wystawę „Lartigue. La vie en couleurs” można właśnie oglądać w Maison Européenne de la Photographie w Paryżu.
Historie straceńców i dekowników, opowieści o upadku imperiów i narodzinach nowego świata, humoreski, apokaliptyczne sztuki i miłosne wiersze. Utworów opowiadających o I wojnie jest zadziwiająco dużo. O najlepszych z nich – w zupełnie subiektywnym rankingu – piszą redaktorzy „Kultury Liberalnej”.
Najpierw Sorrentino idzie w tango z Fellinim, zaraz po tym bierze pod rękę Prousta. Do wężyka dołączają także Céline, Korine, Flaubert i Stendhal. Przy konsolach DJ-ów stoją Górecki, Preisner, Arvo Pärt i Bob Sinclar. Miejsce melanżu – Wieczne Miasto.
Paweł Majewski Burżuje i artyści „Kłębowisko żmij”, podobnie jak cała twórczość François Mauriaca, jest powieścią przebywającą obecnie w czyśćcu literatury europejskiej. Jej nieuważna lektura dobrze uświadamia trudny do ogarnięcia ogrom zmian, jakie zaszły we wszystkich dziedzinach życia społecznego Europejczyków w ciągu ostatniego stulecia. Zasady i obyczajowość francuskiej burżuazji przełomu XIX i XX wieku zdają się […]
Jacek Wakar Sześćdziesiąt osiem minut i czternaście sekund Kiedy umarł, nikomu poza garstką zainteresowanych nie było w głowie zajmować się śmiercią nawet najwybitniejszego reżysera teatralnego. Jerzy Grzegorzewski odszedł 9 kwietnia 2005 roku, dzień wcześniej w Watykanie pochowano Jana Pawła II. Przypominał się luty 13 lat wcześniej, gdy pożegnaliśmy Tadeusza Łomnickiego. Małgorzata Dziewulska napisała potem wspomnienie, […]