Marta Budkowska Ćwiczenia z przemijania Książka jest niewielka, zawiera zaledwie cztery opowiadania, ale w każdym emocje są coraz silniejsze. Kolejne pytania pojawiające się na kartach „Grochowa” zbijają z tropu, niweczą ćwiczoną każdego dnia pewność, sojuszniczkę spokojnego życia. Ich przedmiotem jest śmierć i pożegnania: ludzi, miejsc, zwierząt, pewnego świata, a w końcu też myśl o własnym […]
Szanowni Państwo, 13 października w Klubokawiarni Chłodna 25 odbyła się kolejna debata „Kultury Liberalnej”. Tym razem poświęcona wydanej niedawno w całości książce „Stroma ściana” Eugenii Ginzburg, a także filmowi „Wichry Kołymy” zrealizowanemu na jej podstawie. Autorka głośnych wspomnień urodziła się w 1904, a zmarła w 1977 roku. Pracowała jako dziennikarka, była naukowcem na Uniwersytecie w […]
Jak grać Chopina? I czy, aby grać dobrze, trzeba na wskroś poznać styl jego kompozycji? Tylko czy istnieje coś takiego jak styl Chopina? Czy można go sprowadzić do analitycznie wypreparowanego akordu dominantowo-septymowego z sekstą zamiast kwinty? I najlepiej bez przewrotu. A może rozwiązanie jest zupełnie inne? Może trzeba znać się na polskiej muzyce ludowej, zatracić […]
Połączenie słowa „aranżacje” z nazwiskiem „Bach” nie brzmi dobrze. Wyśmienicie za to brzmią aranżacje utworów lipskiego kantora znajdujące się na najnowszej płycie Albrechta Mayera „Voices of Bach”.
Martha Argerich wykazała się odwagą, pozwalając Deutsche Grammophon na opublikowanie swoich wczesnych nagrań. Album „Argerich Plays Chopin” nie zachwyca ani dojrzałym stylem gry, ani starannością wykonań. Daje za to rzadką okazję podejrzenia wstydliwie zazwyczaj ukrywanego momentu przemiany wybitnie zdolnej studentki i laureatki konkursów w wielką artystkę.
Tytuł najnowszej płyty Hilary Hahn, „Bach. Violin & Voice”, jest nieco ryzykowny. Bo choć opatrzony został nazwiskiem lipskiego kantora, nasuwa skojarzenia z popularnymi składankami w rodzaju „najpiękniejsze melodie”. Nie bez przesady można powiedzieć, że są one w pewnym sensie słuszne i w tym wypadku.
Marta Budkowska Czarna rozpacz Zęby jęknęły przeciągle, rozsuwając się na boki. Odrętwiała od wysiłku ręka zwisła bezwładnie wzdłuż ciała. A krwi ani kropelki. Nic a nic. Nie, to nie opis tortur stosowanych w Chinach za czasów dynastii Ming. Ani też żadnych zdrożności. To tylko obiadek w pewnej warszawskiej restauracji… * * * Menu nęciło wyszukanymi, […]
Apetyt podobno rośnie w miarę jedzenia. W wypadku płyty “Vivaldi” Magdaleny Kożeny uczuciem, które przybiera na sile z każdą wysłuchaną arią, jest głód. Głód uczuć.
z Arno Geigerem, autorem książki „U nas wszystko dobrze”, rozmawia Marta Budkowska
Nie bez przesady można powiedzieć, że Sergiusz Prokofiew był chyba jednym z najbardziej ironicznych kompozytorów. Evgeny Kissin okazał się natomiast jednym z najbardziej ironicznych pianistów. Słuchając nagrania demonicznego II Koncertu g-moll w jego wykonaniu, nie sposób pozbyć się wrażenia, że drwi z nas jeszcze bardziej niż kompozytor i na pewno grając, szczerzył zęby w ironicznym uśmiechu.
Nagrywanie albumów z repertuarami słynnych śpiewaków z minionych epok to jeden z ostatnich trendów w muzyce klasycznej. Wystarczy przypomnieć hołd, który Cecilia Bartoli złożyła Marii Malibran, Juan Diego Flóres Giovanniemu Battiście Rubiniemu, a ostatnio Nuria Rial Luigii Polzelli.
„Teatro d’Amore”, najnowsze nagranie zespołu L’Arpeggiata, wprawia w zdumienie niezależnie od tego, czy słuchacz jest obeznany z kompozycjami Claudio Monteverdiego, czy nie. Ten pierwszy może nawet przecierać ze zdumienia uszy, zastanawiając się, czy aby omyłkowo nie nabył aranżacji utworów genialnego Włocha. Ten drugi zaś zapewne pomyśli, że nie taki Monteverdi straszny, jak mogłoby się to wydawać.
Wydana niedawno przez prestiżową wytwórnię Hyperion „Via crucis” Pawła Łukaszewskiego została bardzo dobrze przyjęta zarówno w kraju, jak i za granicą (maksymalne pięć gwiazdek w prestiżowym miesięczniku „BBC Music Magazine”!).
Rok 2009 jest dla świata muzyki rokiem szczególnym ze względu na przypadające w nim trzy wielkie rocznice: 250. rocznicę śmierci Georga Fridricha Händla, 200. rocznicę urodzin Josepha Haydna oraz 200. rocznicę urodzin Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego.
Prześladuje mnie pech straszliwy. Ilekroć bowiem wybiorę się na jeden z koncertów Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena, spotyka mnie rozczarowanie. Tym razem było nawet gorzej: rozczarowanie zamieniło się w irytację, a w końcu w znudzenie.