Jest grupa, która wiedziała od dawna, że rzeczywistość zaczyna się składać jak domek z kart. Wśród młodych pokoleń, łudzonych wykształceniem jako ścieżką do zasobnego życia, powszechna jest wiedza o tym, że system, w którym żyją, to po prostu bullshit.
Pokazywany w ramach przeglądu Festiwalu Pięciu Smaków debiut Jeon Go-woon to opowieść o koreańskich millenialsach na krawędzi ekonomicznej marginalizacji. Jej osią staje się wędrówka bohaterki, którą kryzys mieszkaniowy popycha do bezdomności.
„Dogmatyzm widać w bardzo wielu obszarach naszego życia społeczno-politycznego: masz jakieś trochę inne spojrzenie, to do widzenia. Albo wręcz wypie***laj. Wiek nie ma tutaj nic do rzeczy”, mówi Przemysław Staroń.
Bardzo duża dynamika na rynku pracy może być trudnością dla młodych. Nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak duże znaczenie ma dla jednostki poczucie przewidywalności.
Młode pokolenie chce lepszych standardów relacji między ludźmi w miejscach pracy. Pracodawcy powinni przyjąć zmiany z entuzjazmem. Kto pierwszy zdecyduje się na ich wprowadzenie, zyska bardziej zaangażowanych pracowników.
Nominowany do Złotej Palmy w Cannes „Matthias i Maxime” to nie tylko najbardziej powściągliwy z filmów Dolana, ale też najwyraźniejszy, jak dotychczas, manifest jego quebeckiej tożsamości.
Dlaczego Ari Aster przedstawia rytuał jako siedlisko zła, które pożera jednostki? Tajemniczy szwedzki festiwal okazuje się miejscem, w którym zatracić się może nie tylko grupa amerykańskich przybyszów, ale i jakakolwiek dramaturgia.
W czasach gdy jedna z największych gazet na świecie pisze nie tylko o światowym kryzysie kapitalizmu, ale i narodzinach „socjalizmu millenialsów”, w Polsce nowa partia Roberta Biedronia – choć tworzona przez ludzi lewicy – słowa na „L” unika jak ognia, o żadnym socjalizmie nawet nie wspominając. Czy słusznie?
W niedzielnej debacie prezydenckiej Bronisław Komorowski był pełen energii i rozpędu, Andrzej Duda – wyszkolony w politycznym PR aż do granic przesady. Ale żaden z kandydatów nawet nie zbliżył się do tego, co sprawiło, że 20 proc. wyborców głosowało 10 maja na Pawła Kukiza.
Tego wieczora, gdy Putin wkroczył na Krym, spotkałem na Placu Zbawiciela moją rówieśniczkę, studentkę. Rozmowa szybko zeszła na temat wojny. Czy wybuchnie? A jeśli tak, jak będzie wyglądała? „To proste”, zażartowała moja towarzyszka, „ty weźmiesz karabin, a ja zostanę sanitariuszką”. Roześmiałem się, choć rzecz wcale nie jest śmieszna. Pokolenie urodzone po 1989 r. w żaden inny sposób nie jest sobie w stanie wojny wyobrazić.