Słowo „tekst” oznacza źródłowo „tkaninę”. Joyce tka ją na sposób ściśle zintelektualizowany, Proust – na sposób ściśle emocjonalny (z dobrą wiedzą o wewnętrznej sprzeczności tego określenia). Znaczną część literatury ubiegłego stulecia można usytuować na osi, której skrajne punkty wyznaczyli ci dwaj pisarze.
„Sny o Warszawie” to kolejna książka opowiadająca o powojennych wizjach odbudowy Warszawy i kolejna, która pokazuje, że u podstaw koszmarnego, znienawidzonego później socrealistycznego projektu stały w gruncie rzeczy słuszne założenia.
Istnieje obyczaj nawiązywania stosunków partnerskich pomiędzy miastami. Gdynia nawiązała je z szesnastoma – nawet w Chinach. Mogłaby nawiązać oficjalny kontakt również z Tel Awiwem. Taki wniosek nasuwa się w każdym razie z wystawy w muzeum POLIN.
Obrazy Stefana Słockiego to świadomy modernizm z echem grupy krakowskiej. Ale przede wszystkim płaskie plamy zbiorników na cement, błękitne poszycia kontenerowców, wszystko to już zetlała i mało ważna historia.
Wystawa o marzeniach śnionych i realizowanych po 1918 roku mogłaby zapoczątkować dyskusję o nadziei i grzechach naszej międzywojennej demokracji. Zamiast tego skupia się jednak na budowaniu mitu lewicy, postępu i modernizacji.
Gdy w połowie XX w. protestowała przeciwko modernistycznym przemianom miasta, nikt nie zdawał sobie sprawy, że najważniejszą lekcję z jej dorobku będzie trzeba odrobić kilka dekad później. Jane Jacobs to ikona sprzeciwu wobec agresywnej, nieuwzględniającej ludzkich potrzeb urbanizacji.
Wbrew popularnym mitom II Rzeczpospolita była krajem zawieszonym między modernizacją a głębokim zacofaniem. Kamil Kijek pokazuje, jak z otaczającą rzeczywistością i wyzwaniami nowoczesności radzili sobie młodzi polscy Żydzi.
Spod warstwy modernistycznych tematów, takich jak estetyczne utopie czy kobieta fatalna, wyłania się w powieści Szerba bardziej uniwersalne pytanie – czym są dojrzałość oraz niedojrzałość, nazwana przez Francesca Cataluccia chorobą naszych czasów.
Pomysł wystawienia wartościowego, choć zapomnianego przykładu polskiego modernizmu w muzyce zasługuje na pochwałę; ponadto strona muzyczna spektaklu miała swoje mocniejsze strony. Reżyseria spektaklu okazała się jednak pasmem rozczarowań z nielicznymi wzlotami, które zdarzały się tu i ówdzie, jak smyrneńskie rodzynki w mocno zakalcowatym cieście.
Jedno z nieoczywistych pytań, które możemy postawić po ostatnich atakach terrorystycznych w Barcelonie, dotyczy tego, jak projektować przestrzenie miejskie, tak by nie były wykorzystywane one przez terrorystów.
Architektura nie jest wieczna, lecz jej idee potrafią przetrwać pokolenia. To od nas zależy, jakie wartości chcemy pozostawić przyszłości. Czy tylko szklane wieżowce i galerie handlowe (tak popularne dziś)?
Późne dramaty Eliota można czytać na dwóch poziomach. Wtajemniczeni w modernistyczne gry intertekstualne z przyjemnością będą śledzić subtelne nawiązania do greckich tragedii. Niewtajemniczonym teksty te mogą się jednak wydać udziwnione i dość przeciętne.
A zatem wciąż czekamy. Wypatrujemy nieuchronnego, żegnamy się z modernizmem, a ten wciąż nie chce odejść. Tak można rozumieć album Nicolasa Grospierre’a. I tak można rozumieć album Mikołaja Długosza z nostalgicznym obrazem PRL-owskiego modernizmu.
Budynek Universalu nie był najbardziej udanym wieżowcem w Śródmieściu Warszawy, jednak jego rozbiórka zmusza do zadania sobie pytania, czy nowe jest zawsze lepsze od starego.
6 lipca 2016 r. między spółką Emilia, a miastem stołecznym Warszawa zostało podpisane porozumienie w sprawie przeniesienia pawilonu Emilia pod Pałac Młodzieży, obok Parku Świętokrzyskiego. W 2018 r. ma w nim zostać otwarty m.in. miejski ogród zimowy.
