„Wie pan, świat dzieli się na tych, którzy dają i tych, którzy biorą. Ja należę do tych pierwszych – rozdaję obraźliwe komentarze, a inni biorą je do siebie. A przecież dawać jest zawsze lepiej, nie sądzi pan?”, mówi jeden z twórców „Latającego Cyrku Monty Pythona”.
Do oglądania, czytania, rozwiązywania, z masą niepraktycznych porad, „Błyszczkiem towarzyskim” i miejscem na podręczną kolekcję miłych słów. Wyjątkowy i jedyny – NIEkalendarz!
„Benvenuto Cellini” to nie pierwszy przykład połączenia kina z operą. Czy ten eksperyment może się jednak udać? Czym jako reżyser operowy (nie) zaskoczył nas Terry Gilliam?
Z EWĄ WANAT rozmawia JAKUB STAŃCZYK
Joanna Klimczyk Woolf jak Monty Python Virginię Woolf można czytać na kilka sposobów. Przetestowałam wszystkie. Sposób pierwszy polega na opieraniu się narastającej irytacji spiętrzonymi konstrukcjami poetyckich rejestrów najdrobniejszych drgnień w umyśle bohaterów, albo koncentracji na wielowymiarowej i spękanej strukturze psychiki bohaterów. Ten sposób czytania Woolf mam już za sobą i zdecydowanie go dziś odrzucam. Nie […]
Paweł Marczewski Święty Graal nie istnieje Inscenizacje dramatów Tadeusza Słobodzianka przypominają zaaranżowane na scenie rytuały. Nie liczą się błyskotliwy dialog czy wnikliwa analiza psychologii postaci, ale powtarzalne gesty, układ ciał aktorów, słowo używane często nie ze względu na znaczenie, ale brzmienie. Nie inaczej jest w wypadku inscenizacji „Merlina” dokonanej w Laboratorium Dramatu przez Ondreja Spišaka. […]