W maju 1945 roku na wieść o zbliżaniu się Armii Czerwonej prawie tysiąc mieszkańców niemieckiego miasteczka Demmin popełniło samobójstwo. Kessler nie zwraca się jednak ku przeszłości. Opisuje teraźniejszość, którą przenika to, co minione. Uświadamia nam, że śmierć zdarza się nie w historii, lecz w geografii – przynależy do miejsca, na zawsze, jest nieusuwalna i zagarnia przyszłość.
Szanowni Państwo! „Dobijamy do trzeciej dekady III Rzeczpospolitej. Zdarzyła nam się dziejowa niespodzianka – mamy pierwsze od 1795 roku pokolenie niepodległości”, pisze Jarosław Kuisz w swojej książce „Koniec pokoleń podległości”. To fakt, ale czy ten fakt znajduje jakiekolwiek odbicie w polskiej polityce? Niestety, wciąż dominują w niej spory rozpoczęte przez starsze pokolenia, w których przestaje […]
Jeśli gazety nie mają miejsca na różnorodne opinie, to nie ma tam miejsca na dyskusję. Pozostaje tylko bicie w bębny.
Żądanie od opozycji pomysłu na to, jaką Polskę chce budować – czegoś, co na naszych łamach nazywano „big idea” – to nie fanaberie grupki intelektualistów, ale jedyna odpowiedzialna droga.
Każdy, kto szuka jednego klucza do serca wyborców Trumpa czy PiS-u jest skazany na porażkę. Wyborcy partii populistycznych jako grupa nie są ani pazerni na socjal, ani autorytarni, ani bardziej zdyscyplinowani niż wyborcy innych ugrupowań.
Edukacja historyczna w Polsce jest potrzebna, ale promowanie historii Polski przez nieścisłości, przekłamania i rewanżyzm nie wyjdzie nam na dobre.
„Platforma powinna przestać zajmować się PiS-em! W swoim recenzowaniu obecnej władzy jest niewiarygodna, bo zawsze można jej odpowiedzieć: «Mieliście 8 lat». To, czego brakuje Platformie, to wizjonerstwo”, mówi były współtwórca kampanii PO.
Od miesięcy do polskiej debaty publicznej wraca pytanie, jaka ma być opozycja. Jeśli – jak twierdzi między innymi ta gazeta – bycie anty-PiS-em nie wystarczy, jaką strategię należy wybrać?
Polska historia cieszy się ostatnio zainteresowaniem właśnie dlatego, że jest się w niej o co spierać. Polityka nowych władz może to zmienić.
„Utalentowany pan Ripley” ukazuje amerykański sen na emigracji we Włoszech. Spektakl Rychcika nie ma jednak dynamiki ani bogactwa marzeń sennych. Zamiast hipnotyzować wprawia w letarg. Jego bohater zaś nie jest wybitnym imitatorem, lecz bezbarwnym everymanem.
Dorota Piwowarska Amputacja piersi. Amputacja głosu Niektórzy teoretycy i badacze kultury twierdzą, że najważniejsze jest doświadczenie. Że jest ono legitymizacją analizy. Że uprawnia do wygłaszania sądów, a bez niego można co najwyżej wznosić piętrowe konstrukcje chwiejnych teorii. Inni skłonni są raczej sądzić, że bezpośrednie przeżycie nie stanowi niezbędnego warunku, a dystans okazuje się nawet pożądany: […]