Szanowni Państwo! Czy liberałowie nienawidzą bardziej? Na pierwszy rzut oka to dziwaczne pytanie. Po publikacji raportu Centrum Badań nad Uprzedzeniami Uniwersytetu Warszawskiego wydaje się ono, niestety, uzasadnione. Jak wynika ze wspomnianego badania, „postawy zwolenników partii opozycyjnych wobec zwolenników PiS są bardziej negatywne niż postawy zwolenników PiS wobec zwolenników opozycji”. Oznacza to, że „wyborcy partii opozycyjnych […]
Nikt nie odbiera dziennikarzom prawa do własnych poglądów oraz ich prezentowania w działach opinii. Jest jednak granica między poglądami politycznymi a bezkrytyczną apologią.
„Jeśli coś ludzi zniechęca do prasy prawicowej, to raczej przesyt niż radykalizacja”, twierdzi dziennikarka tygodnika „Sieci”.
Szanowni Państwo! Spośród wielu mitów, bezwiednie powtarzanych w dyskusji o polskiej polityce, jednym z najbardziej uderzających jest ten o sprawczej sile mediów, które w żelaznym uścisku trzymają rzekomo rząd dusz po jednej i po drugiej stronie politycznego sporu. To mit o tyle jaskrawy, że politycy tak rządu, jak i opozycji solidarnie wypowiadają na temat roli […]
„Miałem w sobie ciąg na bramkę, żeby dowiedzieć się, co się wydarzyło. I żeby uzbierać jak najwięcej szczegółów i szczególików. Ale z dłuższej perspektywy te teksty przecież niczego nie zmieniły. Ani PiS-owi od tego nie wzrosło, ani nie zmalało”, mówi Michał Krzymowski, były dziennikarz polityczny „Newsweeka”.
Jeśli gazety nie mają miejsca na różnorodne opinie, to nie ma tam miejsca na dyskusję. Pozostaje tylko bicie w bębny.
Największy problem z tymi polskimi dziennikarzami, którzy przyznają sobie rolę liderów antyrządowej krucjaty, polega na tym, że – choć deklarują się jako najtwardsi przeciwnicy PiS-u – w rzeczywistości nie chcą z nim wygrać.
Choćby dziś Grzegorz Sroczyński i Rafał Woś padli w ramiona Leszka Balcerowicza, Adrian Zandberg w worku pokutnym stanął przed siedzibą SLD, a redakcja „Kultury Liberalnej” oddała hołd lenny „Newsweekowi”, to PO razem z Nowoczesną i tak będą z PiS-em przegrywać w sondażach. Dlaczego Michalskiemu tak trudno to zrozumieć?
Przyszłość zależy od tego, jak wyglądać będzie centrowa opozycja. Jeśli ta może mieć na coś wpływ, to na standardy kultury politycznej. A to przecież one okazały się najsłabszym ogniwem polskiej demokracji.
Czy obelżywy język wymierzony w muzułmanów, z którym stykamy się od kilkunastu miesięcy w polskich mass mediach, mógł doprowadzić do eskalacji przemocy w Ełku? Jak wyjaśnić to, co się stało?
Po tym, jak Grzegorz Sroczyński skrytykował na antenie radia TOK FM dwa teksty zamieszczone w „Newsweeku”, do stacji zadzwonił Tomasz Lis, redaktor naczelny tygodnika, by dać odpór adwersarzowi. To, co powiedział Lis, a wcześniej Sroczyński, wiele mówi o stanie polskiego dziennikarstwa.
Szanowni Państwo, „Polska zrobiła krok w kierunku «demokracji fasadowej», istnego «putinizmu-łukaszenkizmu»”. „Gdyby George Orwell zmartwychwstał w […] Polsce, czego mu nie życzę, ujrzałby twórczy plagiat «Roku 1984»”. „Stawką w wyborach jest to, czy wybierzemy liberalną demokrację, czy autorytaryzm”. „Wybory są o tym, czy w Polsce uchowa się demokracja, czy nie”. To nie wyciąg z forów […]
Język polskiej polityki i mediów staje się coraz bardziej radykalny. Jakie są przyczyny tego zjawiska, a jakie mogą być jego konsekwencje? Czy można je odwrócić?
O tajemniczym Kościele numer 1 oraz o tym, co twórcy okładek „Newsweeka” myślą o swoich czytelnikach, ironicznie pisze Jan Tokarski.
Dziennikarz zajmujący się kulturą to dzisiaj fach wyjątkowo niewdzięczny, a może nawet wstydliwy. Wystarczy otworzyć niemalże pierwszy z brzegu polski tygodnik albo dziennik i wnioski nasuwają się same. Kultura jest w nich niepotrzebnym balastem, piątym kołem u wozu. Czymś, co jest, bo jakąś atrapę zachować mimo wszystko wypada, ale w gruncie rzeczy lepiej byłoby prawdopodobnie całe to towarzystwo od kultury rozpędzić na cztery wiatry, a zaoszczędzone strony przeznaczyć na reklamy. Przynajmniej byłby jakiś konkret.