Jestem przeciwny obwinianiu tego czy poprzedniego rządu – myślę, że to problem wszystkich elit politycznych. Zagadnienia związane z niepełnosprawnością traktowane były marginalnie w naszym życiu politycznym, nie przebijały się do głównego nurtu debaty.
Protest osób z niepełnosprawnościami w Sejmie doskonale ilustruje, jak bardzo zwodniczy bywa w polityce podział na „populistów” i „normalsów”. Pokazuje również, że język obrony demokracji i zagrożenia autorytaryzmem, którym chętnie posługuje się opozycja, po raz kolejny może się okazać nieskuteczny.
„Protest w Sejmie na pewno nagłośnił sprawę, a dzięki temu poprawił zrozumienie dla rodziców i potrzeb osób niepełnosprawnych. Prawdziwe historie przekazywane przez media zrobiły na ludziach wrażenie i sprawiły, że dowiedzieli się więcej. To niewiedza często powoduje, że ludzie mówią «ja też mam dzieci», «mi też potrzeba»”, mówi prezeska Polskiej Akcji Humanitarnej.
W rozmowach z rodzicami protestującymi w Sejmie nie powinno być miejsca na targowanie się. Dlaczego więc władza nadal nie spełniła głównego postulatu o dodatku pielęgnacyjnym w wysokości 500 złotych? Rządzący najwyraźniej wychodzą z założenia, że niewielki odsetek głosujących niepełnosprawnych nie będzie w stanie im zaszkodzić. To ryzykowna strategia, bowiem istnieje jeszcze coś takiego jak społeczna solidarność.
Maciej Olekszy stworzył subtelny, nieco efemeryczny cykl poświęcony Walentemu Potworze. Dzięki technice akwareli przedstawienia są delikatne, miękkie, jakby niematerialne. Dopiero gdy pada hasło „niepełnosprawność”, zyskują ekspresję i siłę wyrazu, którą wcześniej zastępowało poczucie łagodności.
Jakub Kozakoszczak Przy jedzeniu się rozmawia, na zakupach można milczeć Kasjerki i kasjerzy w wielkich hipermarketach są różni: jedni są mili, a inni też-mili-tylko-trzeba-to-w-nich-obudzić. Ten jest publicznie miły, wyraźnie miły, tylko coś milczący. Na „Dzień dobry” nie odpowiedział, o kartę oszczędnościową nie zagaił, ale widać, że miły. Może trzeba w nim mówienie obudzić. Ja: Te […]