Powieść, pisze Kundera, jest krucha, jej historia może mieć swój koniec, tak jak miała swój początek, ale ten gatunek wciąż jest bardzo pojemny, wciąż najlepiej jest w stanie opisać „pokrzywione drzewo człowieczeństwa”, wymykające się wszelkim uproszczonym analizom.
Coś złego dzieje się z twórczością Milana Kundery i doskonale widać to w jego ostatniej książce „La fête de l’insignifiance” (pol. wyd. „Święto nieistotności”, 2015). To czwarta powieść pisarza napisana w języku francuskim. Kundera porzucił w niej jednak nie tylko rodzimy język, lecz także środkowoeuropejską wrażliwość. Ze szkodą dla swego pisarstwa.
Jarosław Kuisz Szlachetność i kicz. O „Pokłosiu” Zacznijmy od sceny najmocniejszej – opowieści o zabijaniu Żydów przez polskich sąsiadów, którą wygłasza Robert Rogalski, aktor ponad dziewięćdziesięcioletni. Robi to w sposób, który całkowicie odkleił się od fabuły. Co więcej, przesłania aktorskie wysiłki sławnych młodszych kolegów, prowokując pytania dziennikarzy. Kim jest ten starszy pan i dlaczego tak […]
Jeśli szukacie muzyki z pierwszych dekad dwudziestego wieku, lżejszej niż Strawiński, szybszej niż Debussy i mniej podniosłej niż Richard Strauss, to czeski kompozytor Leoš Janáček (1854-1928) jest dla Was. Oto dwa krótkie utwory, od których poleciłbym zacząć.