Jak co roku między świętami Bożego Narodzenia a Sylwestrem publikujemy całkowicie subiektywne zestawienie niesłusznie zapomnianych książek. Wśród nich są utwory m.in. Agnety Pleijel, Tynianowa, Akutagawy, Forsytha i wielu innych mistrzów pióra, których warto odkryć na nowo.
„Pociąg linii M” mówi o przemijaniu doświadczanym przez artystkę, o jej silnym poczuciu osamotnienia i rytuałach narzucanych samej sobie, by przetrwać nieobecność ukochanej osoby. Wraz z Patti Smith zanurzamy się w głąb jej najbardziej osobistych idiosynkrazji.
„Właśnie tym stała się dziś […] lewica. Z jednej strony ci, którzy mówią: pozwólmy muslimom klepać sury na dywanikach, na więcej i tak ich nie stać. Z drugiej ci, którzy uzurpują sobie wyłączne prawo do laickości”, pisze Despentes w 2. tomie trylogii. O wiele bardziej politycznym niż pierwszy.
Co robią paryscy bobos, którzy zdążyli dorosnąć? Słynna trylogia Virginie Despentes, której pierwszy tom trafia właśnie do nas w polskim tłumaczeniu, kreśli niezwykle precyzyjny portret francuskiego pokolenia, którego młodość przypadła na lata 90.
Nowy film Todda Haynesa jest dowodem na to, że zakochanie można postrzegać jako piękną katastrofę – być może najpiękniejszą, jakiej doświadczamy, ale też nieodwracalną i przez to przerażającą.
Czy dzięki serialowi akcji o klonach poszukujących swoich twórców możemy poznać prawdę o nas samych? Twórcy „Orphan Black” odpowiadają twierdząco i nieustannie konfrontują widzów z fundamentalnymi problemami nowoczesnej tożsamości.
Spojrzenie na własną przeszłość bywa trudne – można odkryć, że gdzieś po drodze, niezależnie od nowych aspiracji i otoczenia, pozornego awansu czy degradacji, zagubiło się swój własny głos. Ostatnia powieść Zadie Smith dotyczy nie tylko mieszkańców wielokulturowego Londynu. Mówi o doświadczeniu zmiany, która zawsze wiąże się ze stratą.
Olga Byrska: W ostatnich spektaklach prezentuje pan światy ukazujące pewien rodzaj pustki, nicości. Takie było choćby „Miasto snu”. Thomas Bernhard, którego adaptuje pan teraz ponownie – tym razem we Francji – również jest typem pisarza, który dekonstruuje rzeczywistość, który stara się zedrzeć z niej wszelkie „nakładki”. Czy wobec tej permanentnej pustki istnieje coś, w co […]
Olga Byrska Czego chcą literackie instytucje w Polsce? Stała liczba czytelników poezji – niezależnie od kraju, jego wielkości oraz liczebności mieszkańców – wynosi około trzech i pół tysiąca, twierdzi Hans Magnus Enzensberger. Gdyby jego żartobliwa teza okazała się prawdą na temat czytelnictwa w ogóle, grono osób zainteresowanych jego wzrostem w Polsce być może odetchnęłoby z […]