Z centrum widać najwięcej
Dziś „solidarność” uznaje się za absolutną domenę PiS-u. I to mimo że politycy tej partii albo odmawiają solidarności ludziom o odmiennych poglądach, albo wprowadzają rozwiązania, które społeczną solidarność całkowicie podkopują.
Stoimy w obliczu końca publicznej edukacji w Polsce, gdyż jedną z konsekwencji pisowskiej deformy jest niespotykane wcześniej na taką skalę zainteresowanie szkołami prywatnymi. Jeżeli sytuacja finansowa i życiowa nauczycielek i nauczycieli nie zostanie szybko poprawiona, naszych dzieci zwyczajnie nie będzie miał kto uczyć.
PiS odpowiada na krytykę swojej polityki za pomocą dwóch słów: „500 plus”. Istnieje jednak cały szereg problemów, z którymi partia Jarosława Kaczyńskiego po prostu sobie nie radzi.
„Nie jesteśmy wytrawnymi graczami politycznymi. Ale jeśli przestaniemy trwać, to czy osiągniemy cokolwiek, czy raczej będziemy bliscy ośmieszenia się? I nie chodzi tu o próżną troskę o to, co sobie o nas pomyślą. Tylko przecież ostatecznie chcemy coś tym strajkiem osiągnąć”, mówi polonista z Zespołu Szkół nr 3 im. Jana III Sobieskiego w Szczytnie.
Szanowni Państwo! Tego strajku nie da się zignorować, objął szkoły w miastach, miasteczkach i na wsi. W mediach rozgrzała dyskusja o stanie edukacji po „reformie” wprowadzonej przez minister Annę Zalewską i sytuacji zawodowej nauczycieli. Postulatom płacowym podnoszonym przez związki zawodowe towarzyszy hasło odzyskania przez nauczycieli należnego im szacunku, godności i pozycji w społeczeństwie. Mechanizm jest […]
Sposobem na to, żeby polska szkoła na nowo stała się miejscem, w którym mogą się spotkać dzieci pochodzące z rodzin o różnym kapitale ekonomicznym, społecznym i kulturowym, jest stopniowe odwracanie procesu urynkowienia edukacji.
Praca w grupie umiejętnie prowadzona przez nauczyciela odpowiada potrzebom współczesnego świata. Niestety wielu nauczycieli przyzwyczaiło się do roli mentora stojącego na podeście i przekazującego uczniom formuły
Stwierdzenie, że szkoła jest instytucją o fundamentalnym znaczeniu społecznym, to truizm: to tutaj uczymy się nie tylko „mnóstwa mądrości” (jak pisał Tuwim), ale również nabywamy podstawowe kompetencje umożliwiające funkcjonowanie we wspólnocie. I dopóki polska szkoła się nie zmieni, dopóty dziwna i pokraczna będzie ta wspólnota.
Zróbmy z polskiej szkoły żywe laboratorium, gdzie poznaje się świat metodą eksperymentu. Niech umożliwia współpracę z lokalnym otoczeniem i pozwala na wyjście poza własne mury i przyzwyczajenia.
Konsolidacja uniwersytetów czy ograniczenie liczby studentów nie rozwiążą problemów polskiej akademii – zwłaszcza tych, które mają charakter systemowy i przez dziesięciolecia były ignorowane.
