Geopolitycznie po wyborach w Pakistanie wiele się nie zmieni. Nie będzie pozytywnego otwarcia w relacjach z Indiami ani ze Stanami Zjednoczonymi, nie zmieni się też obojętna postawa Pakistanu wobec rosyjskiej agresji w Ukrainie. A relacje z Chinami pozostaną dobre.
Z europejskiej perspektywy islam postrzegamy głównie przez pryzmat zagrożenia ze strony islamistycznych terrorystów, walczących z niewiernymi i z demokracją. Tymczasem w szerszym świecie islamu rola terrorystów jest niemal marginalna, demokracja miewa się zaskakująco dobrze, a nawet sytuacja innowierców bywa całkiem zadowalająca.
Istnieje ryzyko, że hasła głoszone przez liderów globalnego Południa o wielobiegunowym, inkluzywnym i bardziej sprawiedliwym świecie pozostaną jedynie sloganami. Jeśli dominację Zachodu zastąpi dominacja Chin lub Indii, kraje, które dotychczas szukały własnej drogi, staną się ich wasalami.
Trudno przesądzić, czy oficjalna wizyta premiera Indii w Stanach Zjednoczonych to przełom w relacjach indyjsko-amerykańskich. Z pewnością jednak Indie bardziej potrzebują sprzętu wojskowego i nowoczesnych technologii z Ameryki niż z Rosji.
Cztery lata temu świat stanął na skraju wojny atomowej – i nawet tego nie zauważył. Kryzys wybuchł tam, gdzie wojna atomowa była i gdzie nadal jest najbardziej prawdopodobna.
Dzieląc 75 lat temu Półwysep Indyjski, Wielka Brytania dokonała największego w dziejach eksperymentu z zakresu nauk politycznych. Choć starożytne państwa, które na tym półwyspie skolonizowała, tworząc swe Imperium, były wielokrotnie starsze od niej samej, to te, których niepodległość uznała – Indie i Pakistan – nie istniały nigdy wcześniej.
Dwa zwaśnione państwa, Indie i Pakistan, połączyła postawa wobec napaści Rosji na Ukrainę. Podczas głosowania nad rezolucją ONZ potępiającą Rosję oba wstrzymały się od głosu.
W pierwszych dniach października doszło w Dolinie Kaszmirskiej do jedenastu selektywnych zabójstw. Ofiarami są kaszmirscy pandici i sikhowie.
Choć w oficjalnych wypowiedziach przywódców Chin, Indii i Rosji wyraźnie podkreślano, że Afganistan nie może ponownie stać się bezpiecznym schronieniem dla ruchów terrorystycznych i ekstremistycznych, to dwudziesty szczyt Szanghajskiej Organizacji Współpracy wyraźnie pokazał, iż interesy polityczno-gospodarcze jej największych państw członkowskich stają się coraz bardziej rozbieżne.
Prowadząc jednocześnie politykę nieingerencji w wewnętrzne rozwiązania polityczno-społeczne, nie oczekując od talibów przestrzegania praw obywatelskich, praw mniejszości i praw kobiet, Pekin może zostać głównym rozgrywającym na afgańskiej scenie. Jest jednak jeden kluczowy warunek.
Rada Ideologii Islamskiej wypowiedziała się już w 2016 roku na temat ustawy o przemocy domowej. Islamscy eksperci orzekli wówczas, że „lekkie” bicie żony może być akceptowane w przypadku, gdy jest ono „konieczne”. Czy teraz uda się uchwalić prawo chroniące kobiety w Pakistanie?
Koh-i-noor, najsłynniejszy brylant świata, znajduje się dziś w Wielkiej Brytanii. W 2016 roku roszczenia do klejnotu zgłosiły Indie. Starają się o niego również Afganistan i Pakistan. Dalrymple i Anand śledzą krwawą historię tego klejnotu, który nie przestaje zachwycać i dzielić ludzi.
Już za niecały rok sikhowie, społeczność stanowiąca ważną część społeczeństwa indyjskiego, świętować będzie wielką rocznicę. Obserwatorzy relacji indyjsko-pakistańskich już dziś zastanawiają się, w jakim stopniu ta wielka rocznica pozwoli – lub też nie – na zmniejszenie napięć pomiędzy dwoma skłóconymi sąsiadami dysponującymi w swych arsenałach bronią jądrową.
Teoretycznie są powody do radości. Sąd Najwyższy Pakistanu uniewinnił Asię Bibi, chrześcijankę oskarżoną o rzekome bluźnierstwo przeciw islamowi. Po kilkunastu latach więzienia matka pięciorga dzieci może odzyskać wolność. Powinienem napisać „odzyskała wolność”, ale byłaby to nieprawda.
„Mobokracja” to w języku polskim raczej neologizm. To próba spolszczenia angielskiego terminu „mobocracy”, który z kolei jest angielską wersją greckiej „ochlokracji”. Termin „mobocracy” w języku angielskim funkcjonuje od dawna i oznacza władzę lub rządy tłumu. W przypadku mobokracji, traktowanej jako zagrożenie dla tradycyjnych form demokracji, bardziej adekwatne będzie jednak sformułowanie mówiące o władzy hałastry, czy wręcz tłuszczy.