Polityka historyczna rządu Prawa i Sprawiedliwości budzi ostrą krytykę, a wręcz strach. Czy jednak działania obecnych władz faktycznie wnoszą nową jakość w polskie debaty o przeszłości? Może warto raczej spytać, czy marginalizacja, wykluczenie i arbitralność nie są już od lat ich stałymi elementami?
Kult „żołnierzy wyklętych” staje się dziś fundamentem państwowej polityki pamięci. Pomieszanie bohaterów i zbrodniarzy jest tylko jednym z kryjących się w nim niebezpieczeństw. Nie wystarczy jednak ten mit krytykować – potrzeba przemyślanej i atrakcyjnej alternatywy.
Przywołując głosy przodków i zbierając ślady przeszłości, Varujan Vosganian opowiada traumatyczną historię „starców swojego dzieciństwa” i objaśnia, czym dla tożsamości Ormian jest pamięć ludobójstwa z początku XX w.
O II wojnie światowej napisano już setki książek. Czy jest sens tworzyć kolejne? Magdalena Grzebałkowska przekonuje nas, że warto. I czyni to niezwykle skutecznie.
Eksterminacja Ormian zmieniła całkowicie geopolityczne, ekonomiczne i etniczne oblicze Bliskiego Wschodu. 100 lat po tragedii wydarzenie to spychane jest w otchłań niepamięci. O tragedii Ormian nie można zapomnieć. Ich zagłada stała się prototypem nowoczesnych ludobójstw.
Tomasz Stryjek w rozmowie z Łukaszem Jasiną. Komentarz do Tematu Tygodnia „Ciężka zima, niedobory i bieda. Rok po Majdanie”.
Pamiętam ten moment, kiedy patriotyzm stał się fajny. W niepamięć odeszły nudne szkolne apele, przekaz martyrologiczny na lekcjach polskiego i historyczne książki w szorstkich okładkach. Słuchaliśmy wtedy płyty Lao Che, na której muzycy z rockowym przytupem skandowali: „Ja nie pękam, idę w śmierć ot tak – na krótką koszulę!”. Skandowaliśmy razem z nimi.
Ciężko przyjąć informację o śmierci generała Wojciecha Jaruzelskiego, kiedy jest się w Kijowie. W stolicy Ukrainy z trudem zwycięża dziś wolność. Tymczasem w polskiej prasie ukraiński plebiscyt demokracji, a także i wybory do Parlamentu Europejskiego zepchnięte zostały z pierwszych stron gazet przez śmierć jednego z ostatnich dyktatorów Europy.
„Jeszcze nie tak dawno większość polskiego społeczeństwa nie miała pojęcia nie tylko o urlopach, ale i o powszednim «czasie wolnym». Wstawano o świcie, kładziono się o zmierzchu, czas pomiędzy był pracą. Święto było świętowaniem. Siadano, oczywiście, na ławeczce przed domem, gadano – ale poczucia, że to czas wolny i w ten sposób wyodrębniony, nie było”, mówi historyk.