Wyobraźmy sobie, że bilety lotnicze nie drożeją, ale za to jest ogólnoplanetarny limit w rodzaju „20 000 mil podniebnej żeglugi rocznie na osobę”. I nawet małżeństwo Lewandowskich nie będzie mogło polecieć więcej, bo nie będzie to kwestia ceny, tylko głębszych ustawień systemu. Tak właśnie polityka klimatyczna może zacząć wychodzić poza kryterium majątkowe.
Film Agnieszki Holland jest mądrzejszy niż my, jego widzowie. Ani nie jest antypolski, ani nie jest ku pokrzepieniu „miliona serc” spod znaku Platformy Obywatelskiej. Bliżej mu do pochwały młodych, autentycznie ideowych aktywistów. Wychodzimy z kina z poczuciem, że jeżeli ktoś zbawi ten marny świat, to właśnie oni, mimo swojej przyrodzonej dziwności.
Książka Piotra Tarczyńskiego „Rozkład. O niedemokracji w Ameryce” pozostaje i jeszcze długo będzie aktualna. W Polsce, z uwagi na czekające nas jesienią kolejne spolaryzowane wybory; na całym świecie, z uwagi na planetarną pozycję USA. Stany Zjednoczone to chyba jedyny kraj, który nie ma problemów wewnętrznych. To znaczy ma ich bardzo dużo (o tym jest książka Tarczyńskiego), ale nie są to tylko problemy wewnętrzne USA. To problemy nas wszystkich — całego świata.
Zarówno Adam Michnik i Jarosław Kaczyński twierdzą, że trudno sobie wyobrazić Polskę bez Kościoła. Czy rzeczywiście katolicyzm jest gwarantem naszej moralności? A może wręcz przeciwnie i to zgodnie z jego zasadami zbrodniarze mogliby trafić do nieba? Wokół tych tez dyskutują prof. Jacek Leociak, dr Piotr Stankiewicz i dr Jarosław Kuisz. Rozmawiamy wokół najnowszej książki prof. Leociaka „Zapraszamy do nieba” i Piotr Stankiewicza „Dziennik reformowanego stoika”.
Niepewność wyniku ani nie definiuje słuszności moich działań, ani nie powinna demotywować mnie w punkcie wyjścia. Ta nauka jest ważna i aktualna dla każdego człowieka, ale dla osób zaangażowanych w politykę zwłaszcza.
Kiedy naiwny romantyzm zakłada, że polityka rządzi się ideałami i wartościami, naiwny realizm czyni dokładnie odwrotnie. Widzi tylko brutalną grę i starcie sił, wierząc, że rola idei jest zerowa. Obie postawy są błędne, bo przedstawiają sprawy zbyt zerojedynkowo.
Pamiętacie ten argument: „chcesz uchodźców, to weź ich se do domu”? Parę tygodni temu to była obelga w internecie, fraza, która kończyła dyskusję, bo jasne i oczywiste było, że wzięcie migranta do domu jest niewyobrażalne, nikt tak nie robi, chyba tylko nawiedzeni lewacy. I nagle, to po prostu się stało. Tylko co dalej?
Jeżeli masz sławę, kasę i wpływy, to jesteś ponad prawem i ponad wszystkim. Sprawa tenisisty Novaka Djokovicia właśnie dlatego jest ciekawa, że narusza tę regułę. Oto człowiek znany i bogaty poniósł konsekwencje swoich działań, a jakieś demokratyczne państwo odważyło się powiedzieć mu stop. Szokujące, prawda?
Szanowni Państwo! A co, jeśli rok 1989 przestanie być rokiem definiującym współczesną Polskę? Politycy, budując swoją ofertę dla społeczeństwa, powinni brać pod uwagę pokolenie, dla którego przełomem był pierwszy McDonald’s w mieście, a nie obecność przedstawicieli dawnej demokratycznej opozycji w sejmie i rządzie. Sprawę komplikuje jednak fakt, że owi politycy własne kariery budowali w większości […]
Nagle słyszymy nową tonację, kogoś, kto chce uczciwie opowiedzieć o swoim doświadczeniu i wychodzi poza dominujące narracje, którymi steruje zawsze jakiś „-izm”, nacjonalizm, postkomunistyczny liberalizm, lewicowość. Dzięki temu dzieci transformacji mogą nieco inaczej dostrzegać jasne i ciemne strony historii, a także współczesnej rzeczywistości.
„W latach mojej wczesnej młodości w telewizjach, w gazetach mówiono: skończył się komunizm, trzeba zrobić reformy, wejść do NATO i do Unii Europejskiej, zbudować autostradę. Dzisiaj już doszliśmy tam, gdzie mieliśmy dojść, i jako społeczeństwo musimy w doroślejszy sposób zadać sobie pytanie, co dalej” – mówi filozof i pisarz, autor książki „Pamiętam”, Piotr Stankiewicz.
„Pamiętam” to książka o Polsce lat osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych. Wspomnienia, lakoniczne i nietrwałe, tworzą świadectwo przeszłości, które – chociaż osobiste – uruchamia w czytelniku pokłady jego własnych skojarzeń i refleksji. O tych wspomnieniach Jarosław Kuisz rozmawia z Piotrem Stankiewiczem, filozofem, pisarzem i felietonistą „Kultury Liberalnej”.
Bezpaństwo bywa traktowane tak, jakby w XXI wieku było możliwością tak samo dosłowną jak w XVII. I jest to błąd. Krytyka instytucji państwa i tęsknota do wyjścia poza nie, nie powinna automatycznie przekładać się na idealizowanie tego, co bezpaństwowe.
Jeżeli walka ze zmianą klimatu będzie oznaczała bolesne austerity, politykę oszczędności dla miliardów ludzi, to co się stanie, gdy ktoś rzuci ideę, że kryzys klimatyczny nie jest rzeczywistością obiektywną, ale konstruktem ideologicznym, który ma uzasadnić konsolidację kapitału w rękach 1 procenta najbogatszych?
Jest skończona liczba żartów skatologicznych, rasistowskich i antysemickich, które człowiek może przyjąć. „Wesele” opowiedziane jest z dosłownością i przesadnością Patryka Vegi, a momentami wręcz Jacka Kurskiego.