„Przecież pracujemy równie ciężko!” – taka jest nasza odruchowa reakcja, gdy słyszymy opowieści o poświęceniach Kulczyk, Lisa, Matczaka czy Żakowskiego i ich paternalistyczne wypowiedzi pod adresem „młodych”. Ale po chwili dociera do nas, że w rozmowie o polskiej kulturze pracy chodzi o coś zupełnie innego.
„Mówiąc o polskim wokizmie, mówimy o prawicowych fantazjach na jego temat. Że studenci są wrażliwi jak płatki śniegu, a safe spaces na uniwersytetach kneblują debatę. To kopiowanie języka amerykańskiej konserwatywnej prawicy, który ma nikłe zastosowanie w polskiej rzeczywistości. To nie wokizm jest u nas problemem, tylko dyskryminacja różnych grup” – mówi psycholog społeczny prof. Michał Bilewicz.