Niedawno w polskich mediach zawrzało: dwie najlepsze polskie uczelnie spadły do piątej (i ostatniej) setki w światowym rankingu. Polska nauka ginie, uczelnie są do kitu, naukowcy się obijają!
Minister Jarosław Gowin zdecydował o zawieszeniu programu „Studia dla wybitnych”. To błędna decyzja, a sposób jej podjęcia jest skandaliczny.
Każda praca naukowa niesie pewną ilość wiedzy. Jak dużą, nie da się ocenić inaczej, niż analizując treść: nie nakład, liczbę odsłon, czytelników czy cytowań, lecz treść. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego najwyraźniej nie podziela tego poglądu.
Narodowe Centrum Nauki wprowadziło limit środków, jakie młody naukowiec może z uzyskanego grantu przeznaczyć na miesięczne wynagrodzenie. To tysiąc złotych. Brutto. To niedobrze. Bardzo.
Z dotychczasowej dyskusji o polskich uniwersytetach wiemy w zasadzie tylko tyle, że jest źle. Zatrważający jest bałagan pomysłów i sugerowanych rozwiązań. Tymczasem brak zrozumienia szerszego kontekstu uniemożliwia postawienie trafnej diagnozy, a bez niej nie ma mowy o dobrym leczeniu.
O przyczynach słabości polskich uniwersytetów, szkołach „śmieciowych” i sporach naukowców z minister nauki mówi współzałożyciel Komitetu Kryzysowego Humanistyki Polskiej.