To jest przypadłość, od lat świadomie nieleczona. Cierpię na chroniczne zainteresowanie polskim kinem. Nie omijam (prawie) niczego, choć przecież mógłbym – jako człowiek na stałe zajmujący się teatrem, a nie filmem. Nie potrafię – dlatego Gdynia we wrześniu stała się dla mnie wyborem oczywistym.
Na ekrany polskich kin wszedł właśnie „Wołyń” Wojciecha Smarzowskiego. Reżyser mówi, że ma on służyć polsko-ukraińskiemu pojednaniu. To brzmi jak ponury żart.
Gdzie leży granica między ciałem jako kadłubem, podobnym do tysięcy innych, a niepowtarzalną cielesnością każdego człowieka? Nagrodzony w Berlinie Srebrnym Niedźwiedziem najnowszy film Małgorzaty Szumowskiej „Body/Ciało” wnika w tę różnicę, ukazując jednocześnie sposób na jej przezwyciężenie.
Bombastyczny film na motywach powstania wielkopolskiego jak dotąd nie cieszył się ani sukcesem frekwencyjnym, ani powszechnym uznaniem krytyków. Niesłusznie. Łukasz Barczyk w „Hiszpance” kreśli śmiałą wizję polskiej historii przy użyciu środków, których nie powstydziliby się najlepsi twórcy operowi.
Krzysztofa Krauzego i jego twórczość wspomina Jacek Wakar.
Krzysztof Zanussi żyje we własnej alternatywnej rzeczywistości, w której jest właśnie tak, jak to przedstawił na ekranie. Tym bardziej przykro mi było na „Obcym ciele”. Na naszych oczach ważny rozdział w historii polskiego kina nieodwołalnie się kończy.
Jacek Wakar Errata Zwierzałem się tu kiedyś z mojej niezrozumiałej dla wielu skłonności do polskiego kina, utożsamianej (przez niemałe grono chyba nieżyczących mi najgorzej ludzi) z ochotą do samoumartwiania. Przyznaję, pozostaje temu upodobaniu wierny, czasem wychodząc na tym jak Zabłocki na mydle, a czasem wcale niezgorzej. Taki na przykład film Macieja Ślesickiego „Trzy minuty. 21.37”, […]
„KULTURA LIBERALNA – EKSTRA NADWYŻKA” dodatek świąteczny pod redakcją Katarzyny Kazimierowskiej * * * Jakub Majmurek Zrestartować kino Od początku lat dziewięćdziesiątych stosunki między krytyką filmową i środowiskiem twórców filmowych były raczej napięte. Krytycy często zarzucali polskiemu kinu oderwanie od rzeczywistości, warsztatowe braki, artystyczny konserwatyzm, schematyzm myślowy. Z kolei filmowcy mieli za złe krytykom, że […]