„Pomniki katalizują reakcję, na czymś ona musi się skupić – ale o tym, co reprezentują, pamiętamy my. Pomnik, historyczny lub współczesny, jak każda rzeźba czy obraz, mówi do nas jedynie wtedy, gdy nań świadomie patrzymy. Może przypominać nam zresztą bardziej swego twórcę niż wydarzenie bądź osobę, którym go poświęcono. Każdy może widzieć w nim co chce, a sposoby widzenia ewoluują”, pisze prof. Marcin Kula.
Wzorce etyczne, społeczne, religijne motywują do moralnego życia oraz wskazują na zasady dobrej koegzystencji. Wraz z rozwojem badań historycznych na światło dziennie coraz częściej wychodzą informacje rzucające cień na dawne autorytety. W rozwiązaniu tych dylematów może pomóc nam nie cancel culture, a filozofia.
„Niszczenie pomników konfederatów w USA jest sposobem na to, aby powiedzieć, że żyjemy w czasach przełomu. Ustrój pozostaje ten sam, ale jednak potrzeba zmiany jest wyczuwalna – ulice wypełniły się tłumami, w powietrzu była ogromna energia. To przypomnienie, że panuje już nowy porządek, który szuka widocznej symboliki”, mówi historyczka sztuki.
Monika Żychlińska V jak Vietnam W dyskusjach na temat tego, co i jak upamiętniać, przywoływany jest pomnik Weteranów Wojny w Wietnamie – jako przykład „dobrego” pomnika. Jak to z dobrymi monumentami bywa, nie od razu zyskał on sobie uznanie publiczności. Nietoperz, pisuar, hołd złożony Jane Fondzie – takie określenia padały pod adresem odsłoniętego w 1982 […]