Najbardziej uderzający we wtorkowej debacie sejmowej nie był wcale jej główny punkt, czyli exposé premiera Mateusza Morawieckiego. Nie było nim także wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego ani lidera największej partii opozycyjnej. Był nim kontrast między wystąpieniem Grzegorza Schetyny i Adriana Zandberga.
Zawsze chętnie piszę o szkolnictwie wyższym, o Kościele katolickim i o jego relacjach z władzą. Mogłabym napisać o ekologii, o prawach zwierząt, o kuriozalnych rozporządzeniach umożliwiających dzieciom branie udziału w polowaniach… Jednak, po głębokim namyśle, postanowiłam napisać o jabłkach.
Nie może być tak, że premier Morawiecki nawołuje do łagodzenia sporów, a tymczasem telewizja publiczna uprawia wulgarną indoktrynację polityczną, w której opozycja pełni rolę zdrajców i wrogów.
Jarosław Kaczyński powiedział kiedyś, że chciałby być „emerytowanym zbawcą narodu”. Mateusz Morawiecki najwyraźniej chciałby być zbawcą zatrudnionym na pełen etat. Wynikający z tego pragnienia autowizerunek, jaki stara się nam „sprzedać” premier, staje się coraz bardziej groteskowy.
„Dobra zmiana” trwa w Polsce od trzech lat. Argument „przez osiem ostatnich lat” wypalił się jakiś czas temu, trudno też po upływie trzech czwartych kadencji używać zgranej płyty mówiącej o wewnętrznych wrogach, którzy uniemożliwiają realizację złożonych obietnic.
Od miesięcy media i politycy w Polsce zastanawiają się, czy Donald Tusk wystartuje w najbliższych wyborach prezydenckich, tak jakby to była dla niego jedyna droga powrotu do polskiej polityki. Nic bardziej mylnego. Są lepsze.
Szanowni Państwo, 20 marca mija sto dni od powołania Mateusza Morawieckiego na premiera. Kiedy 11 grudnia 2017 roku Morawiecki obejmował urząd, wreszcie skończył się tasiemcowy serial polityczny pt. „rekonstrukcja rządu”. Wyjaśnienie przyczyn zastąpienia popularnej Beaty Szydło nie było proste. Ze strony PiS-u dotarły do nas dwa podstawowe uzasadnienia dla zmiany na szczytach władzy. Po pierwsze, […]
Obecnych działań premiera nie można zrozumieć, nie uwzględniając jego radykalnych doświadczeń z Solidarności Walczącej. A te burzą lansowany przez PiS obraz bezstronnego eksperta.
Polski rząd, kiedy mówi o historii, robi to w skrajnie nieprofesjonalny sposób. To dowód słabości i braku umiejętności. Najgorsze jest jednak to, że Polacy, którzy chcą być postrzegani jako silny, suwerenny i niezależny naród, ciągle dowodzą, że nie przepracowali własnej historii. To prawdziwy kłopot.
Na czele rządu partii rzekomo reprezentującej „wolę ludu” i „głos suwerena” stoi człowiek, który nigdy nie startował w ogólnopolskich wyborach.
To będzie zupełnie inny premier niż Beata Szydło. I to jest największa zagadka – dlaczego Kaczyński zdecydował się postawić na Morawieckiego, czyli wpuścić lisa do swojego kurnika? Być może prezes zakłada, że jest ciągle tak silny, że może tego lisa w dowolnej chwili wyrzucić – mówi prof. Antoni Dudek w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
W debacie publicznej rozważane są trzy scenariusze dotyczące przyszłości rządu Prawa i Sprawiedliwości. Wybór każdego z nich skończy się dla partii źle.
Po szokującym wyniku wyborów 8 czerwca autorytet premier Theresy May został poważnie nadszarpnięty. Pożar komunalnego bloku Grenfell Tower może być początkiem końca jej kariery.
W środowym przemówieniu w Sejmie Beata Szydło broniła niekompetentnego partyjnego kolegi, wykorzystując tragedię zabitych i rannych ofiar zamachu w Manchesterze. Opozycja na czele z PO słusznie zareagowała oburzeniem. Problem w tym, że jest w tym oburzeniu niewiarygodna.
„Wielkim zagrożeniem, niedocenianym przez Prawo i Sprawiedliwość, jest wiara we własną propagandę, która zakłada, że przeciwko rządzącym występuje jakaś wąska i nieliczna grupa interesów”.