Rosyjski odwrót z Chersonia, choć przedstawiany przez propagandę jako rozsądny krok, to poważna klęska Kremla. Nie tylko ze względów militarnych, ale przede wszystkim prestiżowych – stracono stolicę regionu formalnie należącego do Federacji Rosyjskiej.
Chaos putinowskiej mobilizacji krytykują już nie tylko obywatele, lecz także rosyjscy propagandyści. To oznacza możliwość pojawienia się w Rosji masy krytycznej, choć zupełnie odmiennej od tej, której życzylibyśmy sobie na Zachodzie.
1 września wraz pierwszym dzwonkiem w Rosji do szkół wrócili uczniowie. Godziny spędzone w szkolnych ławkach urozmaicone będą nowymi, odgórnymi atrakcjami. Przejawem prawdziwej miłości do Rosji ma być „specjalna operacja wojskowa”, ogłoszona przez Putina 24 lutego.
Nakręcana przez rosyjską propagandę spirala nienawiści wobec ukraińskich „nazistów” uderza również w „nieprawomyślnych” Rosjan. Poziom stosowanej manipulacji prowadzi Rosję w faszyzujący zaułek, z którego nie widać wyjścia.
Czy Rosjanie wierzą w putinowską propagandę? A jeśli tak, to dlaczego? Co wiemy o politycznej ewolucji Putina?
Od początku marca rosyjskie władze nie publikują danych na temat strat swojej armii. Blokada informacyjna nie pozwala rodzinom dowiedzieć się, gdzie są ich mężowie czy synowie, a przede wszystkim – czy wciąż są żywi.
Prawie trzy czwarte mieszkańców Rosji popiera wojnę z Ukrainą. Deklarują, że związku z inwazją odczuwają pozytywne emocje, takie jak duma, radość i zaufanie. Jak wygląda w Rosji dostęp do informacji, które nie są zgodne z propagandową linią Kremla? Jak Rosjanie reagują na sankcje?
Zaledwie w parę dni Putin stał się na Zachodzie następcą Hitlera – symbolicznej figury służącej nam za straszak i synonim absolutnego zła. Jeśli celem każdej walki czy wojny jest uzyskanie przewagi informacyjnej, która ostatecznie decyduje o zwycięstwie, to klęska rosyjska jest kompletna i nieodwracalna.
Na szacunek (w) Rosji zasługują tylko ci, którzy mają siłę. To przy pomocy siły militarnej zdaniem Moskwy buduje się pozycję we współczesnym świecie. Dlatego użycie przemocy jest w pełni uzasadnione dla uzyskania konkretnych korzyści politycznych i gospodarczych.
Od początku było wiadomo, co należało zrobić: przestrzegać procedur, przyjmować i rozpatrywać wnioski, udzielić pomocy humanitarnej, wpuścić dziennikarzy, żeby relacjonowali sytuację oni, a nie funkcjonariusze Łukaszenki. Dlaczego stanie po stronie prawa stało się tak trudne?
Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają z Pawłem Sztarbowskim, wicedyrektorem warszawskiego Teatru Powszechnego o wyjątkowym zainteresowaniu rządów PiS-u kulturą, o tym, czy teatr powinien się wtrącać. A także o #MeToo w polskim teatrze.
Szanowni Państwo! Niewiele było w ostatnich latach równie oryginalnych wizualnie wydarzeń politycznych. Konferencja prasowa ministrów Błaszczaka oraz Kamińskiego, na której pokazywali w budynku rządowym materiały pornograficzne, żeby zohydzić uchodźców, przekroczyła granice tego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni w demokratycznej polityce. Nic dziwnego, że wielu z nas zastanawia się nad jej znaczeniem politycznym.
Trzeba zdać sobie sprawę, że jesteśmy tu i teraz, w XXI wieku, z konkretnymi narzędziami. Jeżeli historia mediów czegoś uczy, to tego, że prawidło Marshalla McLuhana się sprawdza – wybory wygrywa ten, kto najlepiej rozumie najnowsze media swojej epoki.
Nowe pokolenie propagandystów nie próbuje już kreować poparcia dla tej czy innej partii – zamiast tego tworzy pęknięcia i podziały społeczne. Ich siłą napędową są chaos, strach i złość.
Siłę tej imprezy stanowili młodzi ludzie – i to budzi nadzieję na lepszą jakość polityki w przyszłości. Jeśli media wyciągają z tego tylko klikbejtowe „afery”, to znaczy, że nie rozumieją nic z tego, co tam się działo.