Projekt rozporządzenia o ochronie bezpieczeństwa dzieci w internecie zakłada niespotykaną do tej pory w Unii Europejskiej skalę inwigilacji obywateli. Do jego najgłośniejszych zwolenników należą liderzy wśród technologicznych start-upów, którzy podają się za obrońców bezpieczeństwa dzieci w internecie.
Boimy się wszechwiedzącego lewiatana, który rejestruje każde nasze mrugnięcie. Wiele ruchów polskiego państwa w obszarze nowych e-usług czy analizy danych spotyka się ze strachem. Jednak powinniśmy się bać nie gigaalgorytmu, ale technologicznego zacofania, przez które Polska przegapi historyczne okno możliwości. Poradzenie sobie z tym problemem, paradoksalnie, zapobiegnie powstaniu kontrolującego nas lewiatana.
Rządy zbierają dane na temat każdego i każdej z nas, a wiele decyzji, które wcześniej wymagały zaangażowania wymiaru sprawiedliwości, dziś zostało zautomatyzowanych. Fundamentalne dla demokracji liberalnej rozróżnienie ludzi na niewinnych i tych, którym winę udowodniono, zanika.
To prawda, że nie należy szukać totalitarnego spisku za każdym razem, gdy rząd Zjednoczonej Prawicy prezentuje nowy projekt prawa czy polityki w sferze cyfrowej. Lepiej rzeczowo krytykować, a kiedy pojawia się okazja, wchodzić z urzędnikami i politykami odpowiedzialnymi za tę sferę w roboczy dialog. Główna teza, którą Bartosz Paszcza podnosi w swoim tekście, jest więc trafna, a stojąca za nią argumentacja („nie moglibyśmy być Chinami, bo nas nie stać”) przekonuje. Ale czy sprawia, że możemy odetchnąć z ulgą?
Demokracja opiera się na prawach i wolnościach, ale również na uczestnictwie obywateli we wspólnym projekcie politycznym. Projekty administracji wspieranej przez AI mogłyby rozwiązać niektóre problemy „państwa teoretycznego” – jednak technologia nie zastępuje polityki.
Panoptykon przestaje być tylko dystopijną wizją instytucji totalnej. Świat, w którym jesteśmy nieustannie obserwowani, staje się rzeczywistością. Społeczeństwo nadzoru oparte na big data, choć wydaje się ukoronowaniem utylitarnych wizji państwa porządku, w istocie coraz bardziej przypomina orwellowski folwark big techów. Tego zaś wszyscy technoentuzjaści zdają się nie widzieć.
Szanowni Państwo! Trwa trzecia fala epidemii koronawirusa, która szczególnie mocno uderzyła w Unię Europejską. Czesi i Słowacy notują największe wzrosty zakażeń i zgonów od momentu pojawienia się covid-19. W Polsce najpoważniejsze restrykcje zdecydowano się przywrócić w województwie warmińsko-mazurskim i pomorskim. Jednocześnie rozpędza się masowa akcja szczepień. W związku z tym, część państw postuluje wprowadzenie paszportów […]
„W przypadku Cambridge Analytica istotne było sięgnięcie po zupełnie nowych wyborców, którzy wcześniej, z różnych powodów, nie głosowali. Biorąc pod uwagę to, że w Polsce do wygrania wyborów, szczególnie tych lokalnych, wystarczy nawet kilkaset głosów, nie powinniśmy tego bagatelizować”, mówi ekspertka Fundacji Panoptykon.
„Rządowa aplikacja może pomóc w łagodzeniu skutków pandemii, nie możemy jednak zapominać o ochronie prywatności. Historia uczy nas, że kryzysy i okresy zagrożenia bywają wykorzystywane do nadmiernej ingerencji w prawa i wolności, a rozwiązania przyjęte na czas kryzysu pozostają z nami na długo”, ostrzegają prawnicy z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka
Należy pozbyć się naiwnej wiary, że media społecznościowe mogą naprawić się same. Skrucha i uspokajające zapewnienia twórcy Facebooka są obietnicami bez pokrycia.
Wiele osób zdaje się wciąż nie rozumieć, dlaczego tylu ludzi głosowało na Trumpa i dlatego szukają wymówek w rodzaju tych, że to firmy zbierające dane „zaczarowały” wyborców. Dziennikarze nie lubią też Facebooka – teraz mogą czuć satysfakcję z tego, że ktoś mu wreszcie przyłożył – mówie Jamie Bartlett, brytyjski dziennikarz zajmujący się technologiami.
Do dziś bardzo trudno ustalić, kto zbiera dane na nasz temat, jak to robi, czy można te dane usunąć, jak to zrobić. To Dziki Zachód, a Facebook z tego korzysta, zacieśniając monopol własnych analiz na nasz temat – mówi profesor Dariusz Jemielniak w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
Wyłapywanie przestępców w Chinach staje się coraz łatwiejsze. Wystarczy przejechać się metrem, przejść ulicą, wejść na niebiletowaną imprezę i samo to wystarczy, by wpaść z kretesem. Wszystko z powodu coraz powszechniejszego dostępu policji do systemów rozpoznawania twarzy. Czy Chińczycy mogą jednak czuć się bezpiecznie?
Pakiet danych o nas, zebrany z różnych portali – już skonfrontowanych ze sobą – kosztuje kilka, kilkanaście, może kilkadziesiąt centów. To jest wartość naszego internetowego footprintu.
Na przykładzie społecznych przekształceń w Iranie widać, że próby wtargnięcia przez państwo w szeroko pojętą sferę ludzkiej intymności muszą prędzej czy później wywołać opór.