Wychowanie dzieci bez dyskryminacji ma jeden cel: brak dyskryminacji. Choć to banał, w polskich dyskusjach prowadzonych na poziomie czystej teorii ta prosta prawda się zaciera. W norweskim przedszkolu, do którego chodzą moi synowie, widzę, jak wprowadzanie teorii w praktyce służy wszystkim: dzieciom i rodzicom, niezależnie od pochodzenia i orientacji.
Polska zajęła szóste miejsce w nowym rankingu nierówności w edukacji przygotowanym przez UNICEF. O tym, co to dla nas znaczy, opowiada znawczyni polityki społeczno-gospodarczej Anna Gromada, która współtworzyła raport.
To nie jest tekst interwencyjny, felieton z braku laku czy dlatego, że nowe wyniki badań ogłosił CBOS. To jest propozycja dialogu, rozmowy, wymiany opinii, doświadczeń, marzeń. A chodzi o nasze dzieci.
Polityka rządu nie jest nastawiona na zbudowanie państwa bardziej opiekuńczego, tylko państwa bardziej sprawiedliwego i włączającego. Przejawia się to działaniami i legislacją, która jest ukierunkowana na wyrównywanie szans, wspieranie najsłabszych i równe traktowanie wszystkich obywateli. Polityka społeczna jest ważnym i kosztownym elementem polityki państwa.
Ruszyła w Polsce dyskusja nad zajęciami dodatkowymi. Zgodnie z nową ustawą, przedszkola już nie będą ich organizować. Rodzice i nauczyciele, choćby rytmiki czy angielskiego, oburzają się, że stracą na tym albo ich dzieci, albo ich praca. I jest to fakt.