Dwa lata temu w książce o amerykańskim jazzie Piotr Jagielski prowadził czytelników przez Nowy Orlean, Chicago i Nowy Jork. Przedstawiał nam kolejnych jazzmanów, a z książki dochodziły dźwięki saksofonowych improwizacji. Podczas lektury jego nowego reportażu słychać brudne gitarowe riffy. Tym razem autor zabiera nas do Seattle, by pokazać, jak rodził się i jak umarł grunge.
Transseksualizm wszędzie – w mniejszym lub większym stopniu – jest tematem tabu. Wszędzie jest skomplikowaną psychologicznie i socjologicznie sprawą, bo taki mamy świat. Może w środowisku rockmanów jeszcze bardziej, bo przylgnął do nich wizerunek twardych facetów, którzy po koncercie walną dwie butelki whisky i garść piguł.
Malú ma 12 lat i właśnie idzie do nowej szkoły. Kocha muzykę rockową, deskorolkę i ziny, a najbardziej wolność. Czy uda się jej pozostać wierną pierwszej zasadzie punka i otwarcie wyrażać siebie, na przekór klasowym gwiazdom i szkolnej administracji?
Przed dwoma tygodniami prezentowaliśmy sylwetkę artysty, który sam nazywa się „antygejowskim pedałem”. Przy okazji Ars Independent Festival Bruce LaBruce, reżyser filmu „Gerontofilia”, opowiadał, w jaki sposób sztuka łączy się z pornografią.
Główny bohater „Bobrów” powraca z emigracji z poczuciem życiowej przegranej. Marzy równocześnie o dawnych latach spędzonych w punkowej kapeli i w pewnym momencie powraca do ideałów z młodzieńczych lat. Czy punk jest rzeczywiście wiecznie żywy?
Czy dziś możemy skutecznie kontestować system? Czy wywrotowe, oddolne ruchy mają szanse zmienić znaczenia wdrukowane w nasz „rynkowy” sposób bycia w świecie?
Jacek Wakar Poniedziałkowe dzieci Słyszałem o tej książce już dawno. Czekałem niecierpliwie, ostatnio niemal odliczając dni. Cóż w tym dziwnego, skoro chodziło o rzecz sygnowaną przez Patti Smith, a Patti Smith to Patti Smith – nic dodać, nic ująć. Z jej legendą zetknąłem się bodaj w liceum, bo choć daleko mi było do punka, słuchałem […]