Paweł Śpiewak najbardziej pragnął ocalić siebie jako niezależnie myślącą jednostkę. Żeby nie dać się zwariować, ale jeszcze bardziej – ze szczerej troski o sprawy publiczne, które w homogenicznym dyskursie cierpią i parszywieją. Jego postawa już wtedy zasługiwała na szacunek, a z dzisiejszej perspektywy zasługuje tym bardziej, bo w naszym świecie skrajnej polaryzacji i wszechogarniających internetowych baniek deficyt autonomii stał się wręcz dojmujący.
Wkrótce mija 100 dni od oficjalnego powrotu Donalda Tuska do polskiej polityki. Czy były premier spełnił nadzieje opozycyjnego elektoratu?
Mariusz Janicki odpowiedział na tekst, w którym zarzuciłem jemu i Władysławowi Władyce formułowanie w ich publikacjach sprzecznych tez. Cieszę się, że artykuł zwrócił uwagę. Kłopot w tym, że odpowiedź z pewnością nie jest skierowana do mnie.
„Spór «symetrystów» czy szerzej – rewizjonistów – z alarmistami, to tak naprawdę spór marzycieli z realistami. Marzyciele chcieliby się pozbyć tego przekleństwa, które towarzyszy polskiemu inteligentowi od roku 1989. Nie chcą głosować za mniejszym złem, tylko w końcu odnaleźć w politycznej ofercie wartości, z którymi się utożsamiają”, mówi publicysta „Polityki”.
Szanowni Państwo, „Polska zrobiła krok w kierunku «demokracji fasadowej», istnego «putinizmu-łukaszenkizmu»”. „Gdyby George Orwell zmartwychwstał w […] Polsce, czego mu nie życzę, ujrzałby twórczy plagiat «Roku 1984»”. „Stawką w wyborach jest to, czy wybierzemy liberalną demokrację, czy autorytaryzm”. „Wybory są o tym, czy w Polsce uchowa się demokracja, czy nie”. To nie wyciąg z forów […]
Język polskiej polityki i mediów staje się coraz bardziej radykalny. Jakie są przyczyny tego zjawiska, a jakie mogą być jego konsekwencje? Czy można je odwrócić?