„Jeżeli spojrzymy z punktu widzenia naszych odczuć i pojedynczych tragedii, a nie będziemy się potrafili wznieść na poziom ogólny, wtedy oczywiście powiemy, że świat jest zły. Ale jeżeli spojrzymy na to sub specie aeternitatis, z punktu widzenia wieczności, wtedy zrozumiemy, że świat zmienia się na lepsze”, mówi autor mrocznych kryminałów retro.
Na „Pod Mocnym Aniołem” trzeba patrzeć niczym na wielką metaforę pijanego świata, a przynajmniej nadwiślańskiego narodu. Obrazuje doświadczenie wspólnotowe, od którego nie mamy ucieczki nawet wtedy, jeśli zakodowane jest tylko w pamięci.
Uważam „Miłość” Sławomira Fabickiego za największe objawienie w polskim kinie ostatnich lat. Więcej, film zaskoczył mnie znacznie bardziej niż ostatnie dzieła Wojciecha Smarzowskiego, co nie znaczy, że odbieram im wagę. Przeciwnie, Smarzowski po „Domu złym”, a przede wszystkim po „Róży” jest osobowością wyjątkową, co potwierdził niedawną „Drogówką”.
Karolina Wigura Zło też można wycieniować. O „Róży” Wojciecha Smarzowskiego Zło jest wielkim tematem Wojciecha Smarzowskiego, ale jeszcze nigdy nie zrobił o nim filmu tak oszczędnego. Zaraz, zaraz – oszczędnego? Mimo scen ze strzelaniem z kałasznikowów, zbiorowymi gwałtami, paleniem domów i zabijaniem siekierą? Ależ tak. Poprzednie filmy Smarzowskiego na temat zła grzeszyły za każdym razem […]