„Nie czuję się dziś częścią żadnego środowiska. Jestem raczej skazany na stanie z boku i recenzowanie. Nie widzę szansy na entuzjazm i na wskazanie swojego obozu politycznego. Ja się generalnie w najbliższych latach niewiele po polityce spodziewam”.
„Jeśli PiS przedstawia się jako jedyna partia prawdziwie prawicowa, prawdziwie konserwatywna i prawdziwie chrześcijańska, a jednocześnie widzi się różne jej wady, to zaczynamy utożsamiać prawicowość, konserwatyzm i chrześcijaństwo z wadami tej partii”, twierdzi znana blogerka.
Nikt nie odbiera dziennikarzom prawa do własnych poglądów oraz ich prezentowania w działach opinii. Jest jednak granica między poglądami politycznymi a bezkrytyczną apologią.
„Jeśli coś ludzi zniechęca do prasy prawicowej, to raczej przesyt niż radykalizacja”, twierdzi dziennikarka tygodnika „Sieci”.
Szanowni Państwo! Spośród wielu mitów, bezwiednie powtarzanych w dyskusji o polskiej polityce, jednym z najbardziej uderzających jest ten o sprawczej sile mediów, które w żelaznym uścisku trzymają rzekomo rząd dusz po jednej i po drugiej stronie politycznego sporu. To mit o tyle jaskrawy, że politycy tak rządu, jak i opozycji solidarnie wypowiadają na temat roli […]
„Publicyści przestali prezentować swoje poglądy, a zaczęli brać każdy wiraż ze swoim przywódcą. Kiedy przewodniczący PO rzuca konserwatywną kotwicę, to mówimy, że dobrze, bo bez tego się nie wygra wyborów. A kiedy ją odcumowuje i zaczyna mówić, że związki partnerskie są w porządku, to mówimy, że jeszcze lepiej. Z PiS-em jest identycznie. Publicystyka zdycha”, mówi znany dziennikarz i zadeklarowany „symetrysta”.
Jeśli gazety nie mają miejsca na różnorodne opinie, to nie ma tam miejsca na dyskusję. Pozostaje tylko bicie w bębny.
Reakcja części prawicowych publicystów i polityków, a także wystąpienie szefa MSWiA Joachima Brudzińskiego w Sejmie wyraźnie pokazują, że po materiale „Superwizjera” TVN radykalna prawica może spać spokojnie. Owszem, kilka osób trafi zapewne przed sąd, ale w polityce państwa niewiele się zmieni.
Narody wydobywały się w historii z większych katastrof niż spory między zwaśnionymi publicystami. Gdyby chodziło więc tylko o to, żeby odsunąć na bok radykałów, wzajemnie się przeprosić i zyskać trochę więcej pewności siebie, sprawa nie byłaby zbyt poważna. W opisie sytuacji przedstawionym przez Piotra Zarembę można jednak dostrzec problemy o wymiarze bardziej fundamentalnym, które sprawiają, że taki scenariusz wydaje się mało prawdopodobny.
z Agnieszką ROTHERT rozmawia Olga BYRSKA