Czy przejście Kołakowskiego od marksizmu do pozycji prochrześcijańskich było zerwaniem, czy paradoksalną kontynuacją jego myślenia? W swojej książce Hubert Czyżewski przekonuje, że przez całe życie to myśl religijna stanowiła jądro i spoiwo refleksji Kołakowskiego.
Prawdziwa historia czy lukrowana opowieść o bohaterach? Lars Kraume nakręcił film o enerdowskich uczniach solidaryzujących się z powstańcami węgierskimi w 1956 roku. Spontaniczna minuta ciszy dla uczczenia poległych zmieniła biografie całej klasy.
W czasach gdy jedna z największych gazet na świecie pisze nie tylko o światowym kryzysie kapitalizmu, ale i narodzinach „socjalizmu millenialsów”, w Polsce nowa partia Roberta Biedronia – choć tworzona przez ludzi lewicy – słowa na „L” unika jak ognia, o żadnym socjalizmie nawet nie wspominając. Czy słusznie?
Mówimy: listopad 1918 – myślimy: Piłsudski, I wojna światowa, rozbrajanie Niemców. Jednak, jak wynika z badań zrealizowanych przez TNS Polska dla Narodowego Centrum Kultury, właściwie tak nie do końca wiemy, dlaczego świętujemy.
Główną formą działania Solidarności Walczącej było współtworzenie niezależnego ruchu wydawniczego i wydawanie czasopism. I tu Solidarność Walcząca miała ogromny dorobek. Wydawała ponad sto tytułów czasopism.
Francja Emmanuela Macrona i Éduarda Philippe’a podjęła, w rekordowym tempie, reformy, których kraj nie znał od końca lat 50. XX w. To prawdziwy sukces! – pisze Wojciech Bobiec, który entuzjastycznie ocenia pierwsze miesiące rządów nowego prezydenta Francji.
Nie chodzi teraz o to, by robić produkt – partię lewicową – dla klientki – ludu – którą ta może kupi, a my potem zrobimy koalicję z liberałami i będziemy rządzić. To jest kwestia tworzenia określonych artykulacji w dyskursie publicznym – bez pochylania się – takich, które mają szansę być zrozumiałe.
Gdy myślę „Zygmunt Bauman”, myślę o figurze tłumacza i jego zadaniu, które jest zadaniem nieustannego przekładu z języka polityki na język praktyki i indywidualnego doświadczenia, z języka nauki na język działania zbiorowego, z języka socjologii na język mediów.
Nagrodzony Złotą Palmą film Kena Loacha to czołowe zderzenie bezdusznego systemu i człowieka bezkompromisowo walczącego o własną godność. „Ja, Daniel Blake” drażni nadpsute europejskie sumienie, pokazując, że w pozornie szczęśliwych społeczeństwach dobrobytu „jest miejsce” na niezasłużoną nędzę.
„Ludzie ze Wschodu szybko zauważali, że Zachód także nie jest idealny. Ale byli też zafascynowani wolnością – czuli, że u nas wszystko można było powiedzieć, napisać, wszystkiego słuchać. To było szalenie ważne dla tamtych pokoleń”.
Nussbaum podziela typową dla liberałów wiarę, że wszystko da się załatwić, kształtując odpowiedni etos, a silna i niezależna humanistyka może współistnieć z silnym i dobrze prosperującym kapitalizmem. To wiara naiwna.
Najnowszy film Natalii Kudriaszowej to opowieść o utracie złudzeń i rozpaczliwej próbie ich odzyskania. W tym portrecie współczesnych Rosjan wychowanych jeszcze w ZSRR odnaleźć się może każde pokolenie, które swą młodość strawiło na marzeniach o wielkości.
Od dłuższego już czasu powtarzają się w naszej debacie publicznej utyskiwania na to, że na polskiej scenie politycznej nie ma tzw. prawdziwej lewicy. Lament ten podnoszą zgodnie szerokie rzesze naszych publicystów, z regularnością przywodzącą na myśl odruch Pawłowa. Co sondaż, co wybory – ten sam krzyk rozczarowania.
Sprawiedliwość społeczna ma sens, tylko wy, ekonomiczni neoliberałowie, macie jakąś kompletnie irracjonalną awersję do wszystkiego, co „społeczne”.
Jak stworzyć barwny portret człowieka, który unikał konfrontacyjnej wyrazistości? I jak ukazać ideowe wybory i dylematy ludzi, którym wielu zarzucało oportunizm i konformizm? Odpowiedź znajdziemy w biografii Jana Strzeleckiego pióra Magdaleny Grochowskiej.