Jest grupa, która wiedziała od dawna, że rzeczywistość zaczyna się składać jak domek z kart. Wśród młodych pokoleń, łudzonych wykształceniem jako ścieżką do zasobnego życia, powszechna jest wiedza o tym, że system, w którym żyją, to po prostu bullshit.
Pakiet Wolności Akademickiej liczy raptem trzy strony, które w dodatku w większości rozwijają i precyzują jedno tylko kluczowe zdanie: „Nie stanowi przewinienia dyscyplinarnego wyrażanie przekonań religijnych, światopoglądowych lub filozoficznych”. W ślad za tymi zapisami na uczelniach mogą pojawić się płaskoziemcy czy antyszczepionkowcy.
Wtorkowy poranek na Uniwersytecie Warszawskim powitał protest studentów i pracowników naukowych domagających się odrzucenia projektu ustawy 2.0 Jarosława Gowina reformującej sposób działania uczelni wyższych. Około trzydziestu strajkujących zajęło wychodzący na kampus główny balkon Pałacu Kazimierzowskiego, w którym mieści się między innymi rektorat, i wywiesiło z niego banery z hasłami „Samorządność naszą bronią”, „Żądamy demokratyzacji uczelni” i „Nie oddamy autonomii”.
Wydarzenia marcowe, przynajmniej w moim środowisku, to jest akademickim związanym z Uniwersytetem Jagiellońskim, traktowano jako efekt ostrej walki politycznej na szczytach ówczesnej władzy przy stosunkowo biernej postawie zdecydowanej większości społeczeństwa.
„Tym, co mnie przeraziło najbardziej podczas tego ostatniego miesiąca, a co trudno zrzucić na polityczną doraźność, była niebywała wręcz satysfakcja, jaka się ujawniła u ludzi, którzy nagle się dowiedzieli, że istniały judenraty i że dochodziło do żydowskiej kolaboracji. W Marcu też mówiono o żydowskiej kolaboracji, też podkreślano, że Żydzi są niewdzięcznikami. Teraz wydaje się, że taki dyskurs jest wszechobecny”, mówi Piotr Paziński, pisarz i eseista, redaktor naczelny „Midrasza”.
W dłuższej perspektywie Iran nie uniknie frakcyjnych walk o władzę. Momentem wyzwalającym może być śmierć najwyższego przywódcy, który ma już 78 lat. Okres „bezkrólewia” może wówczas osłabić dominującą formę władzy, a niektórym dać nawet nadzieję na jej zmianę.
Dobre uczelnie są zawsze apolityczne, natomiast uczelnie, które się polityzują, z reguły płacą za to obniżeniem poziomu. Gdyby do tego doszło, byłaby to zła perspektywa. Moim zdaniem to nie jest koniecznie – mówi profesor Andrzej K. Koźmiński, ekonomista, profesor zarządzania, współtwórca Akademii Leona Koźmińskiego.
Przed polskimi elitami liberalnymi stoją dziś zasadnicze wyzwania. Dopóki nie odbędą się na ich temat zasadnicze dyskusje, zanim, używając języka Jana Józefa Lipskiego, nie powiemy sobie wszystkiego, co trudne, i nie wyłonią one liderów o większej integralności wewnętrznej, nie sposób będzie postąpić ani kroku dalej.
O ile na skutek Brexitu Wielka Brytania dokonała samomarginalizacji w sferze polityczno-gospodarczej, to w sferze akademickiej można wręcz mówić o rozłożonym w czasie samookaleczeniu. Czego na kłopotach brytyjskiego szkolnictwa wyższego może nauczyć się Polska?
W latach 70. niemal każdy niemiecki student nosił pod pachą teksty Adorna lub Foucaulta, choć niekoniecznie je rozumiał. Nie chodziło jednak o filozofię. Chodziło o bunt. O „szalonych latach niemieckiego czytelnictwa” i bestsellerze Philippa Felscha pisze Lukas Becht.
Początek studiów – nowe środowisko, nowe wyzwania, często nowe miejsce do życia. Do tych uniwersalnych studenckich doświadczeń chińscy żacy muszą dopisać dodatkowy punkt – „junxun”, szkolenie wojskowe.
W debacie o kondycji polskiego szkolnictwa wyższego na temat studentów mówi się sporo, ale niestety – najczęściej w trzeciej osobie. Tymczasem to ta właśnie grupa powinna być podstawowym źródłem wiedzy o problemach akademii i możliwych rozwiązaniach.
Po podpisaniu przez rząd tajwański umowy o wolnym handlu z Chinami setki ludzi protestują w obawie przed nadmiernym uzależnieniem ich kraju od władz w Pekinie. Władze tajwańskie zamiast negocjować rozpędzają demonstrantów używając siły niewidzianej w Tajwanie od lat. O przyczynach i konsekwencjach tego konfliktu pisze Wei-Yun Lin-Górecka.
o budzących strach reformach w szkolnictwie z wiceministrem MACIEJEM BANACHEM rozmawia Ewa Serzysko