Co ma uczynić doświadczona fotoreporterka wojenna, gdy staje się świadkiem kolejnej w jej karierze wojennej pożogi? „Civil War” to film nie tylko o tym, jak łatwo może upaść znany nam porządek, ale przede wszystkim o tym, jak na ten upadek patrzymy.
Najnowszy spektakl Krystiana Lupy to ponad sześciogodzinne rozliczanie sie z mitami kontrkultury. Zabrakło w nim jednak najważniejszej idei, wobec której buntownicy skapitulowali: bezinteresowności.
„Donbas” Siergieja Łoźnicy to być może najważniejszy i najbardziej kunsztowny obraz w dorobku reżysera. Mierzy się w nim nie tylko z wyzwaniami ogarniętego konfliktem kraju, ale i z etycznym pytaniem o sposób tworzenia obrazu oddającego prawdę o wojnie.
„Głośniej od bomb” jest – przewrotnie do tytułu – obrazem cichym, skromnym, kameralnym. Norweski reżyser, inspirując się twórczością Susan Sontag, zestawił traumę fotoreporterów wojennych z próbą przepracowania żałoby przez ojca i syna. Jednak w całej historii najdonośniej wybrzmiewają pytania o istotę i rolę pamięci.
Wojciech Nowicki po raz kolejny zaprasza na niespieszne wędrowanie po świecie fotografii. Literacki komentarz, którym opatruje swoje małe wielkie odkrycia, pozwala im przemówić niezwykle mocnym głosem.
Bohaterowie esejów Susan Sontag – Artaud, Barthes, Walter Benjamin, Canetti – będą wciąż fascynować, inspirować, oburzać. Ich dzieła powstały „pod znakiem Saturna”, w cieniu zakwitającej melancholii, gdzie spojrzenie w dal nie skrywa pustki, lecz bolesną prawdę o niespełnieniu, które staramy się zagłuszyć.
Czy w kinie jest jeszcze miejsce dla kampu, którego śmierć ogłosiła już w latach 90. Fran Lebowitz? Czy ta z natury subwersywna, „undergroundowa wrażliwość” rzeczywiście straciła prawo istnienia i została wchłonięta przez mainstream? „Eastern Boys” Robina Campillo, zwycięzca festiwalu Off Plus Camera, wydaje się potwierdzać obserwację Lebowitz.
Paweł Majewski Tylko (NIE) przeginaj! Pod koniec lat osiemdziesiątych pewien scenarzysta i satyryk, który potem stał się jednym ze znanych publicystów polskiej prawicy i zmarł uwielbiany przez jednych i znienawidzony przez innych, napisał powiastkę relacjonującą w mało zawoalowany sposób życie elit artystycznych późnego Peerelu. W jednej ze scen tego utworku dyrektor teatru przygotowujący awangardowe przedstawienie […]
Paweł Majewski Jak zrobić siebie, żeby innych nie bolało. Dzienniki Susan Sontag Gdy pod koniec lat 60. Gertrude Himmelfarb pouczała protekcjonalnie „pannę Sontag”, jak należy myśleć i pisać o kulturze, miała może szczerą nadzieję, że z tej młodej osoby wyrośnie „przyzwoita intelektualistka”. Gdyby przeczytała zapiski Sontag z początkowych partii jej dziennika, z pewnością utraciłaby tę […]
Jacek Głażewski Krytyka jako sztuka uwodzenia. Uwagi na marginesie esejów Susan Sontag Książka krytyczna czerpie swoją siłę z prawa do odrębnego oglądu rzeczywistości. Z postawy niezależnej, swobodnej i często kontrowersyjnej, a zatem sytuującej się na antypodach społecznych oczekiwań. Krytyk powinien odczuwać i podtrzymywać przyswojoną, choć niejednokrotnie indywidualną – zdeterminowaną przez personalne doświadczenie – niezależność własnych […]