Taniec nie skłania tych, którzy go uprawiają, do szczegółowego dokumentowania swojego życia i dzieła. Szczegóły techniczne występują tu w symbolicznej dawce. Esencją narracji Zofii Rudnickiej o Wilku – pierwszym tancerzu Teatru Wielkiego w czasach Gomułki – jest więc „samo życie”, takie, jakim je prywatnie zapamiętano.
Damien Chazelle maluje w swoim filmie obraz zbyt piękny, by mógł być czymś więcej niż obrazem. Wciągając w ten namalowany świat widzów, obnaża w nich pragnienie konwencjonalności, będące w gruncie rzeczy formą eskapizmu.
Reżyserka biograficznej opowieści o wielkiej tancerce Loïe Fuller wypełnia jej życie zdarzeniami, które z rzeczywistą historią nie mają nic wspólnego. Jej debiutancki obraz rodzi tym samym mnóstwo pytań o napięcie pomiędzy prawdą a zmyśleniem w dziełach pretendujących do odwzorowywania tej pierwszej.
Głównym celem Marii Hassabi jest przyciągnięcie uwagi widzów. Po chwili kontaktu z jej instalacją, złożoną z ciał tancerzy, każdy zaczyna intensywnie odczuwać chrzęst swoich stawów, mrugnięcie powiek, bicie serca i oddech. Artystka przypomina w ten sposób jednocześnie o kruchości i wspaniałości naszej egzystencji.
Zamiłowania Chińczyków do aktywności fizycznej można tylko zazdrościć. Rankami i wieczorami parki, skwerki i place roją się od ćwiczących. Taijiquan, szybkie marsze — standardowe, ale również do tyłu — rozciąganie, ćwiczenia w plenerowych siłowniach czy intrygujące obejmowanie drzew i krzyczenie z całej piersi w pień, pomagają chińskim emerytom utrzymać dobrą formę i imponującą żwawość.
Adriana Prodeus Frances Ha to ja − Czym się zajmujesz? − Trudno to wyjaśnić. − Dlatego, że to, co robisz, jest skomplikowane? − Nie, dlatego, że tak naprawdę tego nie robię. „Frances Ha” Dawno nie było w kinie bohaterki, która podbiłaby nasze serca tak jak Frances Ha: niedojrzała, niepozbierana, chaotyczna. Łatwo się z nią utożsamić. […]
Bernstein zaś, jako dyrygent-błazen naśladujący muzykę, staje się induktorem.
Pierwsze z nich pokazuje siłę słynnego przedstawienia, sprzed niemal stu lat. Jaskrawe kolory, dziwne ubrania, niezrozumiałe obrzędy, coś nieuchwytnie przerażającego w tej historii bez morału, pokazującej krwawe zwyczaje uzasadnione niepojętą „wyższą koniecznością”.
