Część dyskusji na temat praw mniejszości seksualnych jest już dobrze rozpoznana i oswojona. Wiadomo, że ich przedstawiciele domagają się równego traktowania, w tym na przykład możliwości zawarcia związku partnerskiego albo małżeństwa jednopłciowego. Inna część dyskusji zyskuje w ostatnim czasie na znaczeniu i budzi spore emocje.
Transseksualizm wszędzie – w mniejszym lub większym stopniu – jest tematem tabu. Wszędzie jest skomplikowaną psychologicznie i socjologicznie sprawą, bo taki mamy świat. Może w środowisku rockmanów jeszcze bardziej, bo przylgnął do nich wizerunek twardych facetów, którzy po koncercie walną dwie butelki whisky i garść piguł.
„Mów mi Marianna” to pierwszy polski film poświęcony transseksualnej bohaterce. Otwiera tym samym w naszym kinie debatę o grupie społecznie niewidzianej i odrzuconej. Reżyserka nie skupia się jednak na mechanizmach wykluczenia, ale na jednostkowej historii, w której marzeniem jest zwyczajność.
Transpłciowa dziewczyna, która przeszła przez piekło odrzucenia i społecznego odcięcia. Przy życiu utrzymała ją wiara w Jezusa. „Brudny róż” to przejmujące credo Kingi Kosińskiej, współczesny głos Innego i jedno z mocniejszych wyznań ostatnich lat.
Jak osoby transpłciowe traktowane są przez społeczeństwo uznawane za jedno z najbardziej tolerancyjnych na świecie? Najnowszy film Bergsmark wpisuje się w konsekwentnie budowany przez reżysera/reżyserkę krytyczny obraz współczesnej Szwecji.
Oświadczenie Redakcji „Kultury Liberalnej” Sposób prowadzenia dyskusji o związkach partnerskich jest miernikiem poziomu debaty publicznej. Spieramy się o kwestie, które budzą skrajne emocje. Właśnie dlatego zachowanie reguł kulturalnego prowadzenia sporów jest tak ważne. Nie sztuka być powściągliwym w sprawach, które nas mało obchodzą. Część komentatorów politycznych uważa, że to jedynie radykalny odłam polskiej prawicy posługuje […]