Szanowni Państwo! Inwazja Rosji na Ukrainę, która nastąpiła w lutym tego roku, zmieniła myślenie Europy o zbrojeniach. Nikt już nie dyskutuje z faktem, że trzeba być gotowym na atak. To oznacza zwiększenie wydatków na obronność i modernizację armii. Po drugie, wyobrażamy sobie konkretniej, że powinniśmy być gotowi nie na abstrakcyjną wojnę, lecz na agresję ze […]
„Podstawową sprawą jest obrona przeciwlotnicza i przeciwrakietowa, dzięki której bezpieczne będą czołgi, miasta, lotniska. Cała reszta powinna podlegać dyskusji na podstawie doświadczeń trwającej wojny. Po obecnych zakupach nie widać, że tak się dzieje. Raczej, że decyzje zapadają w wąskim politycznym gronie, a dyktują je następujące później konferencje prasowe, na których tryumfalnie ogłasza się jakiś nowy program. Koniecznie ma być coś nowego, najlepszego, największego na świecie” – mówi były minister obrony i poseł Platformy Obywatelskiej Tomasz Siemoniak.
Ukraina jest daleko – blisko są rosyjskie surowce, uzbrojenie, turyści i lęk przed zachodnim kolonializmem. Dlatego reakcja większości państw azjatyckich na rosyjską napaść na Ukrainę to milcząca obojętność.
Trzy dekady „pokojowych interwencji”, wojny jako zamorskiej ekspedycji ograniczonych sił i przekonanie, że współczesny konflikt polega na precyzyjnych operacjach, skutecznie rozbroiły zdolności tradycyjnych potęg do utrzymywania gospodarki wojennej. Czy wojna w Ukrainie to zmieni?
Dwa zwaśnione państwa, Indie i Pakistan, połączyła postawa wobec napaści Rosji na Ukrainę. Podczas głosowania nad rezolucją ONZ potępiającą Rosję oba wstrzymały się od głosu.
„Czy pan myśli, że artykuł 5. NATO strzela amunicją? Przecież my staramy się o wojska amerykańskie właśnie dlatego, że nie wierzymy w artykuł 5. Za podpisami polityków musi istnieć realna siła, oparta w geografii. Werbalne zobowiązania nie mają znaczenia, szczególnie w polityce. Siła, a nie słowa – obudźmy się wreszcie!”, mówi ekspert do spraw geostrategii.