Najgorszą reakcją na formułowaną dziś radykalną krytykę modelu polskiej transformacji – z rozmowami Okrągłego Stołu na czele – byłoby zamknąć szczelnie uszy i brnąć w bezmyślną apologię. Wcale bowiem nie jest trudno znaleźć rozsądne argumenty, by kontrakt „Solidarności” z PZPR obronić.
Szanowni Państwo, nestor nauk historycznych, Witold Kula, mawiał z pokorą: „Wśród futurologów historyk czuje się nieśmiało”. Dwudziesta piąta rocznica wyborów czerwcowych, hucznie obchodzona w całym kraju, w części rodaków wyzwoliła nieodpartą chęć przeistoczenia się – w badaczy dziejów najnowszych i futurologów właśnie. Niewiele ma to ze skromnością wspólnego. W minionych tygodniach na potęgę gdybano, oceniano, […]
Nie wiem, w jakim kierunku zmierza Polska. Jest jednak sprawa, która podczas wszelakich rocznic nie daje mi spokoju. Mamy wolność, mamy wobec tej wolności zobowiązania i zadania do wykonania. Możemy się nawet pokusić o stwierdzenie, że doczekaliśmy się polskiej „klasy średniej”. Szybko nauczyliśmy się zarabiać. Tyle, że nie nauczyliśmy się i ciągle się nie uczymy mówić na nowo o wartościach.
Kto powinien celebrować 25. rocznicę wygranych wyborów 4 czerwca oraz wszystkie inne ważne (i mniej ważne) rocznice związane z rozpadem komunistycznych reżimów w Europie Środkowej? Po krótkim odpoczynku po obchodach dwudziestolecia politycy, dziennikarze, historycy i artyści wrócili do radosnego interpretowania roku 1989. Wspomnieniowy okrągły stół znów jest w pełni obsadzony. Ośmielę się jednak zaprosić do stołu jeszcze jedną grupę, która powinna uczestniczyć w podziale rocznicowego tortu: Pokolenie ‘89.
Szanowni Państwo, „Ostatnie ćwierćwiecze to okres (…) najgorszy w całych naszych dziejach. Najgorszy nie dla wszystkich Polaków, ale właśnie dla Polski” – mówi ceniony prof. Andrzej Nowak w wywiadzie dla jednego z prawicowych tygodników. Jednocześnie prezydent Bronisław Komorowski wzywa obywateli, by 25. rocznicę wyborów czerwcowych uczynili okazją do wspomnienia o „tryumfie solidarności i odwagi nad […]
W ocenie polskiej transformacji nie potrzebujemy gniewnych frazesów, ale przemyślanego buntu. Gniew tym się różni od buntu, że jest zbudowany na bardzo prymitywnej ideologii, która – na dłuższą metę – nikogo nie omami.
Przyszedł czas, by zmienić narrację o współczesnej Polsce. Dziś 25 rocznica wyborów 4. czerwca jawi się jako święto, podczas którego obywatele zmuszani są do picia z uśmiechem z czary pełnej goryczy. Jednak trapi nas coś więcej, niż kłopoty ze świętowaniem.
Moja hipoteza jest następująca: dla dzisiejszej oceny dwudziestopięciolecia decydująca jest frustracja wywołana nadmiarem możliwości. Mapa polskiej frustracji jest zszyta z miriad różnokształtnych strzępków indywidualnego niespełnienia.