Polski rząd, kiedy mówi o historii, robi to w skrajnie nieprofesjonalny sposób. To dowód słabości i braku umiejętności. Najgorsze jest jednak to, że Polacy, którzy chcą być postrzegani jako silny, suwerenny i niezależny naród, ciągle dowodzą, że nie przepracowali własnej historii. To prawdziwy kłopot.
„Polska cierpi z powodu utraty reputacji – nie jako wyrzutek, ale raczej pogubiony członek rodziny”, mówi wydawca „Die Zeit” i analityk spraw międzynarodowych Josef Joffe.
Od 2005 r. zjawisko gwałtownego wzrostu zainteresowania informacją, do której próbuje się ograniczyć dostęp, nosi miano „efektu Streisand”. Dziś moglibyśmy mówić także o „efekcie polskich obozów koncentracyjnych”.
Dlaczego Niemcy i Japończycy cieszą się powszechnym prestiżem, mimo nieporównywalnie gorszej przeszłości? Bo jej nie zaprzeczają i nie cenzurują. A byliby najgorszymi pariasami, gdyby to robili. Ustawodawcy wybrani w legalny sposób są w stanie popsuć Polsce reputację bardziej niż komunistyczni, podważyć jej status i przynależność do obozu państw demokratycznych, odizolować ją lub oddalić od najważniejszych sojuszników, a zwłaszcza Ameryki. Ta ustawa zaszkodzi wszystkim. Z oczywistym wyjątkiem Rosji.
Kim tak naprawdę byli oficerowie, ludzie pracujący w obozach koncentracyjnych? Amerykański reżyser Paul Bargetto wraz z grupą teatralną Trans-Atlantyk starają się odtworzyć sytuacje ze zdjęć Karla Höckera, adiutanta Rudolfa Hössa, komendanta obozu Auschwitz-Birkenau.
Małgorzata Pakier Witamy w post-pamięci Wydany po raz pierwszy w 2009 roku pokonferencyjny tom „Pamięć Shoah” to pozycja ważna w polskiej bibliografii studiów nad Zagładą, a wobec wciąż niewystarczająco licznych konkurencyjnych pozycji – również w literaturze o pamięci i kulturowych reprezentacjach przeszłości w ogóle. Autorzy analizują procesy mediatyzacji pamięci, sytuując poszczególne reprezentacje w kontekście społecznych […]