„Niech sobie nie myślą, że jesteśmy kolaborantami” to szeroki i wysycony różnymi barwami pejzaż wojennego Protektoratu Czech i Moraw. W rozmowie z autorem pytamy o postawy elit i społeczne lęki, konsekwencje antydemokratycznych resentymentów oraz o płynne granice między grą a zdradą.
Na ekranach zagościły dwa znakomite obrazy dynamiki życia rodziny, w której pojawia się zdrada. Jak ukazali to wyzwanie polscy i włoscy filmowcy?
Samym głosowaniem za tak zwaną „reformą sądownictwa” w Polsce Jarosław Gowin, polityk nazywający się konserwatywnym i kompromisowym, podpisuje się pod głęboko niekonserwatywną i niekompromisową polityką Jarosława Kaczyńskiego. Niezależnie od jego intencji.
Jedni podejrzewają któregoś z Mike’ów – wiceprezydenta Pence’a albo sekretarza stanu Pompeo; inni jednego z generałów: szefa sztabu Białego Domu, Johna Kelly’ego, albo sekretarza obrony, Jamesa Mattisa. Wszyscy jednak kategorycznie zaprzeczyli, nikt nie przyznaje się do autorstwa anonimowego artykułu, który ukazał się w środę na łamach „New York Timesa” i który (o ile w ogóle jeszcze da się używać takiego określenia) wstrząsnął amerykańską polityką.
Reżyser „Neapolu spowitego tajemnicą” w rozmowie z Dianą Dąbrowską opowiada o fascynacji stolicą Kampanii, turystyce, sztuce i erotyce.
Wszystkie te polskie gry ostatnich dwustu lat – w zdradę, honor, martyrologię, ale i samokrytycyzm – pokazują, że przede wszystkim mamy problem z polskością jako wspólnotą. Ciągle musimy określać jej granice i szukamy, kto aktualnie zdradził.
Oto po romansie o odcieniu liberalnym, po romansie postkomunistycznym, wreszcie mamy romans konserwatywny pełną gębą.
Niektórzy Polacy zabijali. Ale już podczas wojny pojawiła się narracja oczyszczająca. Polacy ex definitione nie mogli mordować Żydów. Jeśli ktoś mordował, np. jacyś chłopi na wsi albo mieszkańcy małego miasteczka Jedwabne, to nie mogli być Polacy. To jest konstrukcja, którą można usłyszeć także dziś.
Procedura uruchomienia artykułu 7 wobec Polski skończy się zapewne na wielkim szumie. Rząd stwierdzi, że wyszedł z procedury „karnej” zwycięską ręką, ponieważ od początku miał rację, a Unia nadal pozostanie bezradna w kwestii tego jak skutecznie postępować wobec państw łamiących zasady praworządności.
W dyskusji o szukaniu wsparcia w walce politycznej za granicą podstawowym terminem jest „zdrada”. O zdradę z rozmaitych powodów oskarżają się politycy w wielu krajach. Polski przypadek ma jednak swoją specyfikę – nie jest nią sama rozmowa o zdradzie, ale temperatura sporu, konotacje oraz potencjalne konsekwencje. Źródeł tego problemu należy szukać daleko, co najmniej w XVIII w. Powtarzane do znudzenia nawiązania do Targowicy są w tym kontekście zresztą znamienne. W polskim rozumieniu „zdrada polityczna” grozi realną zagładą państwa. Wyzwala zatem ogromne emocje.
Piotr Pomianowski Reytan z dodaniem rozważań o istocie i przymiotach ducha polskiego Ostatnią książkę Jarosława Marka Rymkiewicza można potraktować trojako: jako pracę popularnonaukową, jako manifest polityczny lub jako literaturę piękną. Ponieważ nie jestem krytykiem literackim tylko historykiem, skoncentruję się na zaprezentowanej przez Rymkiewicza interpretacji wydarzeń historycznych i wypływających zeń konsekwencji politycznych. Muszę jednak na wstępie […]
Jacek Wakar Tak czy owak – Adam Hofman Jak rozweselić przeciętnego inteligenta? Recepta jest prosta. Mój dom, telewizor, w nim TVN24. Nie wiem już, która – pewnie setna w tygodniu – wypowiedź Adama Hofmana. Rzecznik Prawa i Sprawiedliwości w nienagannie skrojonym płaszczu mówi o tym, że dla posłów, którzy założyli klub Solidarna Polska, powrotu na […]
Wyliczając przemilczenia, tropiąc strategie celowego zapominania Eliadego i Ciorana, Alexandra Laignel-Lavastine wykonuje niezwykle cenną pracę. I słusznie pokazuje, że Zachód jest daleki od przezwyciężenia „skłonności myślowych”, które zatruły jego tradycje intelektualne – chrześcijańskiego antyjudaizmu, etnicznego nacjonalizmu, antynowoczesnych resentymentów.
Łukasz Jasina Książka po filmie… „Miliarderzy z przypadku” Bena Mezricha Mam zwyczaj, podobno bardzo brzydki, czytania książkowego pierwowzoru już po obejrzeniu filmu. Przyznaję się, że robię tak stale – chyba tylko „Trylogia” uniknęła tego losu. Nie inaczej było tym razem i była to decyzja słuszna. W atmosferze skandalu jak meteor przeleciał przez nasze ekrany film […]