Z centrum widać najwięcej
2016 r. obfitował w arcyciekawe wydarzenia – należały do nich m.in. monumentalna ekspozycja „Brescia. Renesans na północy Włoch” w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz wystawy krakowskie: Maxa Ernsta w MCK, Daniela Spoerri w MOCAK-u i Anny Zaradny w Bunkrze Sztuki.
Robert Devriendt uwielbia zagadki. Specjalnie zastawia na widzów wizualne pułapki, z którymi muszą oni mierzyć się sami. Bez wątpienia jest to rozrywka intrygująca, choć i pozostawiająca pewien niedosyt – nigdy nie wiadomo, która z interpretacji jego artystycznych rebusów jest prawdziwa.
Głównym celem Marii Hassabi jest przyciągnięcie uwagi widzów. Po chwili kontaktu z jej instalacją, złożoną z ciał tancerzy, każdy zaczyna intensywnie odczuwać chrzęst swoich stawów, mrugnięcie powiek, bicie serca i oddech. Artystka przypomina w ten sposób jednocześnie o kruchości i wspaniałości naszej egzystencji.
Rewolucja, działanie, zaskakujące retrospektywy, ekologia i powrót na łono natury – tak w telegraficznym skrócie można podsumować kończący się rok w sztuce, który bez wątpienia można zaliczyć do jednego z najciekawszych.
Damien Hirst słynie z poruszania obrazoburczych tematów budzących ogromne zainteresowanie publiczności. Tym razem artysta zastanawia się, jaką właściwie rolę pełni medycyna w naszym życiu, a efekt jego rozważań można zobaczyć w gdańskim Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia 1.
Graffiti to nie tylko wandalizm i wyraz buntu, lecz także ekspresja artystyczna. Zakończona wystawa „Beyond Graffiti Writing” pokazuje również, w jaki sposób sztuka graffiti, stosowana w przestrzeni miejskiej, przenika do takich dziedzin życia jak wzornictwo, reklama czy malarstwo.
By opisać relacje człowieka z otoczeniem, można odwołać się do wielu metafor. Czemu więc nie użyć motywu żarłocznych grzybów i innych pasożytów? Artyści, którzy wystawili swoje prace w krakowskiej Szarej Kamienicy, zwracają dodatkowo uwagę na to, jak trudno określić, kto właściwie żeruje na kim.
Patologiczne kłamstwo jest definiowane w psychologii jako zaburzenie. Izraelski artysta Omer Fast ukazuje skutki, jakie wiara we własne urojenia wywołuje w pozornie zwyczajnych ludziach. Czy można precyzyjnie uchwycić granicę między realnym a wyobrażonym?
Artysta znaczy indywidualność. Jednak w rozwoju twórczości ogromne znaczenie ma też środowisko, w którym się ona rodzi. Wystawa „Kowalnia. Z archiwum pracowni Grzegorza Kowalskiego” podczas Festiwalu Ars Cameralis ukazała formującą rolę, jaką ten pedagog odegrał wobec czołówki polskich ludzi sztuki.
Czy sztuki wizualne każą tylko na siebie patrzeć? Magdalena Lazar swoimi pracami pokazuje, że niekoniecznie – można widzieć także… słuchem. W krakowskiej Szarej Kamienicy artystka zabrała publiczność galerii w podróż śladami dźwięków Ziemi.
Częstochowa i podobne ośrodki tkwią w kulturalnej niszy – nie tylko z powodu braku sztuki wyrywającej się na ulice miasta, lecz także niedostatku galerii, z których mogłaby się ona wydostać. W jaki sposób organizacja wydarzeń takich jak festiwal Arteria może zmienić ten stan rzeczy?
Jak ukazać szczere oblicze takich mistrzów autokreacji, jak Andy Warhol, Tennessee Williams lub Damien Hirst? Styl fotograficzny Pat York, który można podziwiać na katowickiej wystawie, to odtrutka na czasy rozpasanego Photoshopa.
Czy oddychanie może być sumą wrażeń takich jak widzenie, słyszenie, dotykanie, wąchanie i smakowanie? Lygia Clark udowadnia, że tak. Retrospektywną wystawę brazylijskiej malarki, rzeźbiarki oraz twórczyni instalacji można właśnie oglądać w nowojorskiej MoMie.
Projekt Patrycji Orzechowskiej i Rafała Urbackiego stawia niepokojące pytanie o cienką granicę między sztucznym i martwym ciałem. Czy można opowiedzieć historię Śląska przez ekspozycję ciał górników, powstańców oraz ofiar seryjnych morderców?
Czy sztuka w obliczu ogromnej siły mediów może mieć realny wpływ na rzeczywistość? Jak realizuje się jej polityczny wymiar? Co oznacza zaangażowanie artysty? Między innymi te zagadnienia podejmuje wystawa „Arena” w toruńskim Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu.