Całą twórczość Canettiego przenika nienawiść do ludzi za ich niedoskonałość i głupotę. Jednak za tą sterującą nim nienawiścią kryje się uczucie jeszcze bardziej źródłowe. Jest to lęk. Canetti bał się ludzi. W swoim intelektualnym wyrafinowaniu wiedział dobrze, jak bezsilna jest siła ludzkiego rozumu wobec siły ludzkich emocji.
Piętnował wszelkie formy obskurantyzmu, wyzysku i przemocy. Miał dziesiątki procesów, które z reguły wygrywał. Dostawał setki inwektyw, anonimów, gróźb i listów z obelgami, których statystyki publikował w swoim piśmie. Karl Kraus to jedna z najważniejszych postaci niemieckiego świata kulturalnego początków XX wieku. Niedawno po raz pierwszy ukazał się w Polsce wybór jego tekstów.
Każdy, kto chce poznać klimat panujący w Europie w przededniu I wojny światowej, powinien przeczytać tę książkę. „Świat wczorajszy” to jednak osobliwa lektura. Z jednej strony otrzymujemy trzeźwy opis wojny i dwudziestolecia. Z drugiej – przesłodzony obraz epoki habsburskiej. Skąd ta podwójność? Odpowiedzi należy szukać w biografii Zweiga.
Jacek Wakar Słowa Roithamera Ingeborg Bachmann powiedziała, że brnięcie przez prozę Thomasa Bernharda jest niczym innym jak katorgą. Jego książek nie bierze się do rąk bezkarnie. „Korekta” składa się z dwóch ogromnych rozdziałów, te zaś mają po jednym tylko akapicie. Trudem bezzasadnym byłoby wyodrębnianie z tej prozy zdań. Składa się ona bowiem z gigantycznych, po […]