Obecny rząd Izraela wyruszył na wojnę ze swoim państwem – i odniósł już w niej niemałe sukcesy. Państwa przed rządem próbują bronić obywatele, niemal codziennie wychodzący na ulice w kilkudziesięciotysięcznych demonstracjach. Skandują „Jariw Lewin, ze lo Polin” – Jariwie Lewinie [to tamtejszy Zbigniew Ziobro], tu nie jest Polska. Mylą się, bo sprawy w Izraelu zaszły znacznie dalej.
Piąte w ciągu czterech lat przyśpieszone wybory w Izraelu zakończyły się triumfem koalicji stworzonej wokół Likudu, partii Benjamina Netanjahu. W jej skład wchodzi faszyzujące ugrupowanie Religijny Syjonizm. Co oznaczałoby dla Izraela utworzenie rządu składającego się z rasistów i byłych skazańców? Czy układ sił w Knesecie odzwierciedla panujące nastroje społeczne? Jakie są źródła poparcia dla skrajnej prawicy wśród Izraelczyków?
Blok Benjamina Netanjahu zdobył upragnioną większość 61 mandatów w Knesecie i będzie mógł utworzyć rząd. Jednak ostateczny wynik wyborów może być inny, gdyż decydować będą – jak w niedzielę w Brazylii, czy w przyszłym roku w Polsce – ułamki procentów.
1 listopada Izrael czekają wybory parlamentarne, piąte w ciągu trzech lat, w których oba bloki – centrolewica Jaira Lapida i prawica Benjamina Netanjahu – idą łeb w łeb, z niewielkim wskazaniem na prawicę. Ale 20 procent Izraelczyków to Arabowie i to ich partie zadecydują, który blok obejmie władzę.
Coś niedobrego się dzieje z politykami, gdy mają w Berlinie mówić o Zagładzie: ich wypowiedzi bywają haniebne. Pozostaje więc mieć nadzieję, że retoryczne odwołania do Zagłady w końcu się zbanalizują, przestaną szokować, a więc stracą swą atrakcyjność i przestaną być używane. Przestaną wprawdzie wówczas przestrzegać czy potępiać – ale przynajmniej nie będą znieważać pamięci.
Jak można było nie zaprosić Putina na rocznicę wyzwolenia Auschwitz, skoro to Armia Czerwona wyzwoliła obóz? Można mu powiedzieć w dowolnym momencie wszystko, co się chce, ale trzeba zrozumieć, że z punktu widzenia Rosjan ich armia szła przez Europę, walcząc z Hitlerem. To było zresztą fundamentalnie ważne dla zachodnich aliantów.
„Ślepa przemoc ze strony Arabów, to ukonkretnienie największego lęku Izraelczyków. Hamas wysłał bardzo wyraźny sygnał do izraelskiego elektoratu: będzie wam lepiej pod Bibim. To po cholerę ryzykować z Gantzem i jego koalicją biało-niebieskich?”. Wybory w Izraelu komentuje Konstanty Gebert.
Szanowni Państwo, miało być pięknie. Warszawski Szczyt Bliskowschodni miał być areną rozmowy na temat pokoju na Bliskim Wschodzie, a jego organizacja miała w opinii rządu wywindować pozycję Polski w relacjach międzynarodowych. Nie wszystko poszło jednak zgodnie z planem. Problemy zaczęły się jeszcze przed rozpoczęciem obrad. Premier Izraela Benjamin Netanjahu w drodze na szczyt napisał na […]
Polska oraz Izrael postrzegają politykę historyczną bardzo podobnie. Oba kraje konkurują o to, który z narodów przedstawi swoje przeszłe cierpienia jako bardziej unikalne – pisze Karolina Wigura.
„Wciąż potrzebne są pełniejsze ujęcia historii. Dopiero to dałoby podstawę do uczciwego porozumienia, które zawsze będzie musiało uwzględniać różne perspektywy, żydowskie i polskie”, mówi Bronisław Wildstein w rozmowie z Tomaszem Sawczukiem.
„Ulubionymi wrogami w okresie wyborczym są nie Polacy, a arabscy wyborcy uznawani przez izraelską prawicę za piątą kolumnę i lewica oskarżana o działanie na niekorzyść bezpieczeństwa narodowego. Konfrontacja opozycji z obozem Netanjahu jest bardzo brutalna. W niej Polska nie odgrywa ważnej roli”, mówi korespondent Le Monde w Izraelu.
Polska na życzenie Stanów Zjednoczonych zorganizowała międzynarodową konferencję dotyczącą bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Wydaję się, że w naszej miłości do USA tym razem posunęliśmy się za daleko.
Istotą najpoważniejszego od 1989 roku kryzysu w relacjach polsko-izraelskich nie jest historyczny stosunek Polaków do Holokaustu, lecz rażący brak kompetencji polskiego ustawodawcy i kadry dyplomatycznej.
Zeszłotygodniowe wybory do izraelskiego parlamentu przyniosły sukces „zjednoczonej listy” partii arabskich, które zdobyły w 120-osobowym Knesecie 13 mandatów, stając się trzecią siłą polityczną. Co to oznacza dla izraelskiej demokracji?
O sytuacji w Izraelu pisze Joanna Krauze.