Podobnie jak większość kategorii mentalnych, co do których sądzono niegdyś, że dają ludzkim umysłom spójny obraz świata zewnętrznego, tak i męskość rozpadła się nam w rękach na drobne kawałki. O tym rozpadzie opowiada trzeci tom „Historii męskości”.
W XIX wieku męskość definiuje się jako nieskrępowaną demonstrację przewag, równie nieskrępowany wigor seksualny, swobodną władczość i bezdyskusyjną dominację. Ale ta męska pewność siebie ani przez chwilę nie jest absolutna. Przeciwnie, im silniejszy jest nacisk na jej utrwalenie, tym bardziej każdy, kto do niej dąży, obawia się niepowodzenia.
„Bycie prawdziwym mężczyzną” przez wieki zależało w dużej mierze od tego, jak sami mężczyźni negocjowali tę sprawę. To, jak oceniała to kobieta, wbrew pozorom odgrywało tu często rolę marginalną.