„Kochanka Wittgensteina” jest powieścią. Jest to powieść bez fabuły, bez akcji, bez wydarzeń. Marksonowi udało się jednak coś niezwykłego – mimo głębokiej „nieliterackości” swojej książki stworzył w niej bohaterkę (jedyną osobę pozostałą na Ziemi) o wiele bardziej żywą i realną od większości szeleszczących papierem postaci zaludniających sensacyjną prozę.
Istnieje tylko jedno zdjęcie, z którego patrzą na nas jednocześnie Hitler i Wittgenstein. Żaden rys twarzy nie zapowiada ich przyszłych losów, jednak my już widzimy w nich zbrodniarza i filozofa. Sprawę komplikuje dopiero historia tej fotografii.
Jacek Wakar Słowa Roithamera Ingeborg Bachmann powiedziała, że brnięcie przez prozę Thomasa Bernharda jest niczym innym jak katorgą. Jego książek nie bierze się do rąk bezkarnie. „Korekta” składa się z dwóch ogromnych rozdziałów, te zaś mają po jednym tylko akapicie. Trudem bezzasadnym byłoby wyodrębnianie z tej prozy zdań. Składa się ona bowiem z gigantycznych, po […]
Katarzyna Kasia O czym nie można milczeć W 1982 roku ukazał się po raz pierwszy tekst Saula Friedländera „Refleksy nazizmu. Esej o kiczu i śmierci”. Po trzydziestu latach pojawiło się polskie tłumaczenie, wydane nakładem Wydawnictw Uniwersytetu Warszawskiego, mamy więc powód, żeby zastanowić się nad słusznością zastosowania przez autora pojęcia kiczu jako narzędzia do analizy zjawiska […]