Blisko pół roku od rozpoczęcia przez miński reżim procederu przemytu ludzi można z pewnością stwierdzić, że polscy rządzący nie wyciągnęli lekcji z kryzysu, a debata publiczna uległa jeszcze większej polaryzacji.
Od początku było wiadomo, co należało zrobić: przestrzegać procedur, przyjmować i rozpatrywać wnioski, udzielić pomocy humanitarnej, wpuścić dziennikarzy, żeby relacjonowali sytuację oni, a nie funkcjonariusze Łukaszenki. Dlaczego stanie po stronie prawa stało się tak trudne?
Nie przypisywałabym odpowiedzialności za kształt debaty o kryzysie na granicy stronie opozycyjnej. Przekonywanie opinii publicznej, że działania rządu są nieskuteczne, szkodliwe, niehumanitarne czy bezprawne, przypomina bowiem walkę Dawida z Goliatem.
Kryzys na granicy z Białorusią był poważnym sprawdzianem możliwości operacyjnych polskich służb granicznych. Państwo nie wywiązało się z tego zadania wzorcowo, ale przyjęta polityka była spójna i konsekwentna. Dzięki niej udało się zdobyć nie tylko poparcie instytucji unijnych, ale też zadbać o bezpieczeństwo kraju. W kontekście polityki imigracyjnej polski rząd podjął zaś działania legislacyjne wychodzące naprzeciw oczekiwaniom pracodawców, urzędów i pracowników z zagranicy.
Mamy jako zbiorowość, relatywnie niewielką chęć i zdolność, by wymuszać na politykach bardziej profesjonalne zachowania. Tymczasem „pauza strategiczna”, podczas której można było w miarę bezkarnie kochać się, bawić, robić kasę lub ją trwonić i „nie interesować się polityką” – właśnie się kończy.
Wracamy z nową odsłoną „Spięcia”, wspólnego projektu pięciu redakcji o różnych profilach ideowych, od prawicy przez centrum do lewicy.
Podatki nie są po prostu niskie lub wysokie. Są wysokie dla jednych, a niskie dla drugich. W dzisiejszej Polsce najwyższe są dla ubogich, niskie dla bogatych, a globalne korporacje nie płacą ich wcale.
Dążenie do tego, by ciężar finansowania państwa nie spoczywał na barkach mniej zarabiających, nie musi oznaczać rozwoju fiskalizmu.
Redystrybucja od bogatych na rzecz najuboższych jest etycznie słuszna. Redystrybucja dla osiągnięcia samej równości – już niekoniecznie.
Podatki powinny być progresywne, budżet zasilać powinny w większej mierze podatki dochodowe, a nie podatki od konsumpcji. No i przestańmy udawać, że playstation to wydatek na firmę.
System podatkowy ma do spełnienia dwa zadania. Po pierwsze, musi zmierzać do likwidacji biedy. Po drugie, musi utrudniać lub uniemożliwiać gromadzenie władzy pozwalającej na życie w taki sposób, który nie musi liczyć się z wolnością oraz prawami innych osób.
Wracamy z nową odsłoną „Spięcia”, wspólnego projektu pięciu redakcji o różnych profilach ideowych, od prawicy przez centrum do lewicy.
W społecznej wyobraźni kobiety w Polsce są ofiarami dyskryminacji. Chociaż dowody na gorszą sytuację społeczną kobiet najdziemy niewątpliwie w wielu dziedzinach, nie jest ona uniwersalną prawdą o całej rzeczywistości społecznej. Aby nie karmić się mitami, które zacierają nam widzenie społecznych tendencji, warto uzmysłowić sobie, że w kilku kluczowych obszarach już dziś to mężczyźni są ofiarami systemowych nierówności. Te zaś wywołują poważne konsekwencje, których nie da się zamknąć w ramach incelowych fantazmatów.
W niektórych obszarach nasilają się zjawiska niekorzystne dla mężczyzn, które często są ukryte przed opinią publiczną. Trzeba się zastanowić, w jakim stopniu większe ryzyko bezdomności, nałogów lub wyboru przestępczej drogi życia wynika z biologii, a w jakim – ze specyficznej socjalizacji.
Kobiety od dekad walczą o swoje, a mężczyźni zamiast o siebie zadbać, topią frustrację w alkoholu i bezsensownych seansach przemocy. Przeterminowane wzorce męskości krzywdzą jedne i drugich.