Sylwia Wachowska
Śmierć Sardanapala, czyli Chopin à la Żuławski
pan i pani
Pan o urodzie bezwstydnej smutnej kobiety. Pani ani młoda, ani piękna. A powietrze, nic szczególnego, jak to na wsi. Widoki, owszem, całkiem, taka przestrzeń, szeroka, raczej.
PAN NIETUTEJSZY, WIĘC EGZALTACJA ODPADA
1. artystka / artysta
Ona mówi wprost- nie stałeś się kobietą, ani ja mężczyzną. Nie znosi muzyki, on wciąż dzielnie słucha kolejnych powieści. O sztuce nie rozmawiają, już. Konstatacja obserwatora: „Chaos”.
2. G. Sand i F. Chopin
Dwoje, a czworo. By sprowokować towarzysko – nawzajem dla siebie Aurora i Chip. Niepoważnie, bo sprzed lat. Śmiesznie bo imię jak dla psa. Fryderyk i George, we wspomnieniu, na chwilę, wtedy, gdy nikogo obok.
3.człowiek / marionetka
Nie tylko maska. Nie tylko przyjemność domowego teatru. Nie tylko, ratujące tożsamość alter ego. Legalnie istniejący podziemny świat, podobno do zabawy.
4.Fryderyk / Solange
I Mickiewicz. Pożądanie. Ich usta. „Litwo, ojczyzno moja” – tylko raz, i aż tak. I z nikim innym. W zamian krwotok. Ostatnie ostrzeżenie.
5.G. Sand / Maurycy
Jej nadzieja artystyczna. Syn.
6.Solange / G. Sand
Uzależnienie wampiryczne. Matka i córka. Bez szans.
7.muzyka / obraz
Zagarnia wszystko. Wciska się w szczeliny, wibruje jednocześnie w głowie Chopina i w mojej. Przepływa przez ciało, tworzy to, co widzę. Przez soczyste barwy wypełnia obraz – perspektywę labiryntu. Od środka. Zza zgarbionych pleców zmartwionego C.D. Friedricha , przez okna, drzwi, kotary wylewa się wreszcie na rozchełstanego lubieżnie Sardanapala Delacriox.
Czy rozstrzygnięto w którą stronę się zwrócić? Czy oddać się muzyce, czy obrazom, czy skomplikowanym ludzkim konstelacjom, czy w końcu prężącym się przed nami dumnie smakom i zapachom. A może historii? A może romansom? A jest jeszcze mit!
Z-a-t-r-a-c-e-n-i-e.
Totalne i bezgraniczne. Przeżyć i doświadczyć. Gdy potrzebujemy przewodnika Chopin jest krok przed nami. Uświadomiony parweniusz, niezagrożony, wytycza punkty obserwacyjne. Trwa regularna wojna.
Prawda / fałsz
Oboje wiedzą. On umiera.
Film:
Błękitna nuta ( La Note Bleue ), (1991), reżyseria: Andrzej Żuławski,
* Sylwia Wachowska,
historyk sztuki, studiuje reżyserię teatralną.
