Od 2005 r. zjawisko gwałtownego wzrostu zainteresowania informacją, do której próbuje się ograniczyć dostęp, nosi miano „efektu Streisand”. Dziś moglibyśmy mówić także o „efekcie polskich obozów koncentracyjnych”.
Do tej pory przeciwstawiałem krnąbrność Polaków ugodowości Czechów, zwracając uwagę na cenę, jaką Polska zapłaciła za swoją walkę. Dziś zmieniłem zdanie – pisze Padraic Kenney, profesor historii Indiana University w Bloomington.
To najprzyjemniejsza rzecz w życiu, pomyśleć, że nie ma głębi. Że jest tylko to, co widać. Wojciech Albiński kreśli portret Tymka Borowskiego.
Ten cały IPN jako wyrocznia o prawdzie historycznej, ta śmieszna i zarazem straszna „polityka historyczna”, to obecne działanie rzekomo w obronie godności narodu w kwestii stosunku do Żydów idą przeciw podejściu Jurka do historii jako przedmiotu badania i szerokiej refleksji.
Dlaczego Niemcy i Japończycy cieszą się powszechnym prestiżem, mimo nieporównywalnie gorszej przeszłości? Bo jej nie zaprzeczają i nie cenzurują. A byliby najgorszymi pariasami, gdyby to robili. Ustawodawcy wybrani w legalny sposób są w stanie popsuć Polsce reputację bardziej niż komunistyczni, podważyć jej status i przynależność do obozu państw demokratycznych, odizolować ją lub oddalić od najważniejszych sojuszników, a zwłaszcza Ameryki. Ta ustawa zaszkodzi wszystkim. Z oczywistym wyjątkiem Rosji.
Szanowni Państwo, czy liberalizm znajduje się w globalnym odwrocie? Brexit i zwycięstwo Donalda Trumpa w Stanach Zjednoczonych, jak wskazują krytycy, przypieczętowały symboliczny koniec dominacji tej ideologii na świecie. Coś do powiedzenia na ten temat mamy i na podwórku naszego regionu. Dla Viktora Orbána liberalizm to wspomnienie z młodości. A i rodzimy PiS z pewnością nie […]
„Liberałowie muszą nauczyć się mówić o narodzie inaczej niż to robią populiści, nie w kategoriach przeciwstawiających «prawdziwy lud» niepełnoprawnym obywatelom. Żeby to jednak zrobić, muszą przełamać tabu związane z tym tematem i odrzucić przekonanie, że jakakolwiek wzmianka o narodzie od razu pachnie nazizmem”, mówi amerykański politolog.
Książka Boltanskiego to nie tylko historia jego własnej nietypowej rodziny. To także próba uwrażliwienia na to, jak łatwo ludzie stają się trybikami w społecznej machinie odrzucenia innego, i opowieść o trudnej historii asymilacji francuskich Żydów.
Jeśli kolejne dziesięć lub piętnaście lat będzie wyglądało tak jak poprzednie, będziemy mieć ogromny problem. Przesuniemy się w stronę Węgier lub Polski, o których nie wiemy, czy nadal są liberalnymi demokracjami. Może są to demokracje nieliberalne, a może państwa jednopartyjne, tylko z demokratyczną fasadą? – zastanawia się Edward Luce, amerykański korespondent „The Financial Times”, w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
Film McDonagha, zdobywca nagrody BAFTA, jest polityczną alegorią przedstawiającą mechanizmy zarządzania przemocą. Nawiązując do konwencji Południowego gotyku, ukazuje wzajemne powiązania bliskości, troski i przemocy.
Po stronie opozycyjnej potrzebny jest nowy liberalizm. Na starym liberalizmie nie da się już wiele ugrać, ale jak dotąd nikt nie miał ochoty zająć się wypracowaniem jego nowszej wersji.
Czy to, że jestem inny/inna, znaczy, że jestem przybyszem z innej planety? Skąd rodzi się w nas poczucie bycia innym? Czy poczucie odmienności da się oswoić? Guido van Genechten w swoim picture booku znajduje na te pytania humorystyczną odpowiedź.
„Jedz królewskie śniadanie, książęcy obiad, a kolację żebraczą”, to już chyba wiemy wszyscy, prawda? Co jednak zjeść, kiedy za oknem kilka stopni powyżej zera, często brak słońca, wiatr, deszcz i nie mamy ochoty na kolejną jajecznicę, omlet, jaja na miękko czy po prostu kanapki?
Wszystko mieni się tu refleksami, a jednocześnie pianista nie topi misternej czasem faktury w „bagnistym” pedale i nieprecyzyjnej artykulacji, czym grzeszy niejeden kolega po fachu.